Карл, Ильичтең маңлайына грим һөрткән саҡта, тәүҙә уның париген шылдырып ҡуйҙы, унан һалдырып ҡараны ла шаҡ ҡатты: — Беҙҙең башығыҙҙың ялтыры ғәжәп һәйбәт бит, нәҡ был пасторҙыҡы кеүек.
Владимир Ильич башын сайҡаны: — Юҡ, миңә һис һүҙһеҙ парик кәрәк, — тине.
Актерҙарҙың сумаҙанынан ыҫмалалай сөм-ҡара парик килеп сыҡты. Башҡа сара юҡ, ҡара сәсле булырға ризала шырға тура килде.
Ихлас эшләнеләр актерҙар. Владимир Ильич көҙгөлә үҙен күреп ҡысҡырып көлөп ебәрҙе: — Беҙ беләһегеҙме! Мин бит хөрмәтле пасторҙан бигерәк юлбаҫарға оҡшап торам. Ҡиәфәтте мөләйемерәк итеп бул маймы?
Актерҙар ҡайсы, елем, щетка менән эш итәләр, бер аҙҙан көҙгөнән Владимир Ильич үҙен бөтөнләй танымай башланы.
Сумаҙанға ғибәҙәт кейемдәре, доғалыҡ, тәре һалдылар. Владимир Ильич ҡулъяҙмаларын, китаптарын, дәфтәрҙәрен айырым юл сумкаһына тултырҙы. Был юл сумкаһын шул уҡ поезд менән Шотман алып барырға тейеш ине.
Владимир Ильич сәғәтенә күҙ һалды. Бына-бына Люди ҡайтып етергә тейеш, ул Надежда Константиновнанан уның һораған әйберҙәрен алып ҡайтасаҡ.
Бөтәһе лә табынға ултырҙылар, ләкин Владимир Ильич гримле булғас, бәлеште лә, балыҡты ла ҡабып ҡарарға баҙ нат итмәне, шуға күрә Анна Михайловна уға аҙаҡ ашарға тип төрөп бирҙе.
Ах-ух килеп, Люли ҡайтып инде, башлығын, жакетен сис те лә аптырап таныш булмаған кешеләргә ҡараны.
— Таныш бул, — тине Петр Генрихович, көлөп ебәреүҙән саҡ-саҡ тыйылып, — былар беҙгә Гельсингфорстан килгән ҡу наҡтар.
Атаһының таныштары араһында пастор ҙа булыуына ап тыраһа ла, Люли бөтәһе менән дә ҡул биреп күрешеп сыҡты.
Пастор уның ҡулын тотҡан килеш : — Танымайһығыҙмы әллә? — тип һораны әкрен генә.
Люли яурынын һикертеп ҡуйҙы : — Юҡ, һеҙҙе күргәнемде һис тә хәтерләй алмайым, — тине ул.
Барыһы ла шарҡылдап көлөп ебәрҙеләр, Люли тамам ҡаушаны.
— Миңә диҡҡәт менәнерәк ҡарағыҙсы, балаҡай!— тине Владимир Ильич көйләп кенә.
877
Владимир Ильич башын сайҡаны: — Юҡ, миңә һис һүҙһеҙ парик кәрәк, — тине.
Актерҙарҙың сумаҙанынан ыҫмалалай сөм-ҡара парик килеп сыҡты. Башҡа сара юҡ, ҡара сәсле булырға ризала шырға тура килде.
Ихлас эшләнеләр актерҙар. Владимир Ильич көҙгөлә үҙен күреп ҡысҡырып көлөп ебәрҙе: — Беҙ беләһегеҙме! Мин бит хөрмәтле пасторҙан бигерәк юлбаҫарға оҡшап торам. Ҡиәфәтте мөләйемерәк итеп бул маймы?
Актерҙар ҡайсы, елем, щетка менән эш итәләр, бер аҙҙан көҙгөнән Владимир Ильич үҙен бөтөнләй танымай башланы.
Сумаҙанға ғибәҙәт кейемдәре, доғалыҡ, тәре һалдылар. Владимир Ильич ҡулъяҙмаларын, китаптарын, дәфтәрҙәрен айырым юл сумкаһына тултырҙы. Был юл сумкаһын шул уҡ поезд менән Шотман алып барырға тейеш ине.
Владимир Ильич сәғәтенә күҙ һалды. Бына-бына Люди ҡайтып етергә тейеш, ул Надежда Константиновнанан уның һораған әйберҙәрен алып ҡайтасаҡ.
Бөтәһе лә табынға ултырҙылар, ләкин Владимир Ильич гримле булғас, бәлеште лә, балыҡты ла ҡабып ҡарарға баҙ нат итмәне, шуға күрә Анна Михайловна уға аҙаҡ ашарға тип төрөп бирҙе.
Ах-ух килеп, Люли ҡайтып инде, башлығын, жакетен сис те лә аптырап таныш булмаған кешеләргә ҡараны.
— Таныш бул, — тине Петр Генрихович, көлөп ебәреүҙән саҡ-саҡ тыйылып, — былар беҙгә Гельсингфорстан килгән ҡу наҡтар.
Атаһының таныштары араһында пастор ҙа булыуына ап тыраһа ла, Люли бөтәһе менән дә ҡул биреп күрешеп сыҡты.
Пастор уның ҡулын тотҡан килеш : — Танымайһығыҙмы әллә? — тип һораны әкрен генә.
Люли яурынын һикертеп ҡуйҙы : — Юҡ, һеҙҙе күргәнемде һис тә хәтерләй алмайым, — тине ул.
Барыһы ла шарҡылдап көлөп ебәрҙеләр, Люли тамам ҡаушаны.
— Миңә диҡҡәт менәнерәк ҡарағыҙсы, балаҡай!— тине Владимир Ильич көйләп кенә.
877
