— Тулкка котона! («Өйгә ҡайтайыҡ!») — тине ахырҙа Владимир Ильич. Был һүҙгә балалар ҡыуанып ризалаштылар..
— Тулкка котона!
Балалар яңынан сөкөрҙәшергә керештеләр, йәнә күҙҙәрен баҙырайтып, ҡулдарын болғай-болғай, бер-береһен бүлдерә- бүлдерә, Коости ағайға күңелле йәки ҡурҡыныс, әммә ҡы ҙыҡлы хәлдәр тураһында һөйләнеләр.
Урман ситендәге ҡайын төбөндә уларҙы Петр Генрихович көтөп тора ине.
— Уфф, бигерәк оҙаҡ йөрөнөгөҙ! — тине ул, уларға табан атлап.
— Уның ҡарауы, ҡарағыҙ әле, нисек бай ҡайтып килә беҙ, — тип яуап ҡайтарҙы Владимир Ильич. — Тик ниңәлер балалар аҡ бәшмәкте, уҫаҡ һәм ҡайын бәшмәктәрен йыймай ҙар, шундай һәйбәт бәшмәктәрҙе һанламайҙар.
— Финдәр һары бәшмәктән башҡа бәшмәкте иҫәпкә ал майҙар, — тип аңлатты Петр Генрихович. — Кары бәшмәк — таҙа, уның ҡорто булмай, ә бүтән бәшмәктәрҙә ҡорто булма ған хәлдә лә, йомортҡаһы була... Йәгеҙ әле, барыһын да әсәйе- геҙгә алып ҡайтып бирегеҙ, югерегеҙ, ул һеҙҙе көтә, — тине ул балаларына.
Владимир Ильич Петр Генриховичтең ни өсөндөр борсоулы булыуына иғтибар итте. Балалар кәрзиндәрҙе, биҙрәләрҙе өй гә алып ҡайтып киткәс тә, Петр Генрихович Владимир ИДь- ичте ҡултыҡлап алды ла ҡайын төбөндәге эскәмйәгә алып килеп ултыртты. Туҙҙан эшләнгән тәмәке һауытын кеҫәһенән алып асты, унан ҡапҡасын шылтлатып япты ла ҡабаттан ке ҫәһенә һалып ҡуйҙы., Владимир Ильич һағайҙы.
Парвиайнен кәкерәйгән бармағы менән мыйығын борғола ны ла яй ғына һөйләргә кереште: — Хәҙер мин беләм инде... Ысынлап та беләм. Кеҙ — Ива нов Константин Петрович түгелһегеҙ. Кеҙ — Ленин.
Улар икеһе лә аҙ ғына ваҡытҡа өнһөҙ ҡалдылар.
Владимир Ильич Парвиайненгә башын күтәреп ҡараны. Петр Генриховичтең күҙҙәре һалынып торған сал ҡаштары аҫтынан аталарса яғымлы итеп уға ҡарап тора ине.
— Км... эйе... — тип Владимир Ильич һүҙ башларға уй ланы.
Ләкин Парвиайнен, ҡулы менән ишара яһап, уны туҡ татты : — Юҡ, юҡ! Тсс... өндәшмәгеҙ, ҡәҙерле Владимир Ильич. Бер ниндәй һүҙ ҙә кәрәкмәй. Бөтәһен дә аңлайым. Мәгәр һе?
76
— Тулкка котона!
Балалар яңынан сөкөрҙәшергә керештеләр, йәнә күҙҙәрен баҙырайтып, ҡулдарын болғай-болғай, бер-береһен бүлдерә- бүлдерә, Коости ағайға күңелле йәки ҡурҡыныс, әммә ҡы ҙыҡлы хәлдәр тураһында һөйләнеләр.
Урман ситендәге ҡайын төбөндә уларҙы Петр Генрихович көтөп тора ине.
— Уфф, бигерәк оҙаҡ йөрөнөгөҙ! — тине ул, уларға табан атлап.
— Уның ҡарауы, ҡарағыҙ әле, нисек бай ҡайтып килә беҙ, — тип яуап ҡайтарҙы Владимир Ильич. — Тик ниңәлер балалар аҡ бәшмәкте, уҫаҡ һәм ҡайын бәшмәктәрен йыймай ҙар, шундай һәйбәт бәшмәктәрҙе һанламайҙар.
— Финдәр һары бәшмәктән башҡа бәшмәкте иҫәпкә ал майҙар, — тип аңлатты Петр Генрихович. — Кары бәшмәк — таҙа, уның ҡорто булмай, ә бүтән бәшмәктәрҙә ҡорто булма ған хәлдә лә, йомортҡаһы була... Йәгеҙ әле, барыһын да әсәйе- геҙгә алып ҡайтып бирегеҙ, югерегеҙ, ул һеҙҙе көтә, — тине ул балаларына.
Владимир Ильич Петр Генриховичтең ни өсөндөр борсоулы булыуына иғтибар итте. Балалар кәрзиндәрҙе, биҙрәләрҙе өй гә алып ҡайтып киткәс тә, Петр Генрихович Владимир ИДь- ичте ҡултыҡлап алды ла ҡайын төбөндәге эскәмйәгә алып килеп ултыртты. Туҙҙан эшләнгән тәмәке һауытын кеҫәһенән алып асты, унан ҡапҡасын шылтлатып япты ла ҡабаттан ке ҫәһенә һалып ҡуйҙы., Владимир Ильич һағайҙы.
Парвиайнен кәкерәйгән бармағы менән мыйығын борғола ны ла яй ғына һөйләргә кереште: — Хәҙер мин беләм инде... Ысынлап та беләм. Кеҙ — Ива нов Константин Петрович түгелһегеҙ. Кеҙ — Ленин.
Улар икеһе лә аҙ ғына ваҡытҡа өнһөҙ ҡалдылар.
Владимир Ильич Парвиайненгә башын күтәреп ҡараны. Петр Генриховичтең күҙҙәре һалынып торған сал ҡаштары аҫтынан аталарса яғымлы итеп уға ҡарап тора ине.
— Км... эйе... — тип Владимир Ильич һүҙ башларға уй ланы.
Ләкин Парвиайнен, ҡулы менән ишара яһап, уны туҡ татты : — Юҡ, юҡ! Тсс... өндәшмәгеҙ, ҡәҙерле Владимир Ильич. Бер ниндәй һүҙ ҙә кәрәкмәй. Бөтәһен дә аңлайым. Мәгәр һе?
76
