«сиртте һәм хәҙер сығам тигәнде аңлатып, баш ҡаҡты. Ысын лап та, ял итеп алырға ваҡыт еткәйне.
Анна Михайловна кухня ишеге алдына баҫҡан да ҡулын алъяпҡыс итәгенә һөртә-һөртә, үҙенең балаларына финсә шы пырт ҡына нимәлер һөйләй.
— Бына, һеҙгә ҡамасауланылар инде, Константин Петро вич. Күпме генә өгөтләп ҡараһам да, урманға һеҙҙән башҡа барырға теләмәйҙәр.
— Бик дөрөҫ эшләйҙәр, — тине Владимир Ильич, — минең үҙемдең дә бер аҙ йөрөп ҡайтҡым килә.; — Ярай улайһа, барып ҡайтығыҙ.
— Көйләшер өсөн миңә һүҙ запасымды тулыландырырға ҡәрәк бит, — тине Владимир Ильич. — «Өйгә ҡайтайыҡ» нисек була?
— Тулкка кбтона,— тип тәржемә итте Анна Михайловна.
— Ҡыҙыл көртмәле?
— Пуолукка.
— Шүрәле?
— Мётсянхалтия.
Владимир Ильич фин һүҙҙәрен ҡабатлаған һайын малай ҙар көлөштөләр. Коости ағайҙың фин һүҙҙәрен шундай мәҙәк итеп әйтеүенә Вернер аяҡтары менән тыпырсына-тыпырсына һыны ҡатып көлдө.
Ҡулына кәрзин тотҡан Анна ла югереп килеп етте. Вернер менән Эверт ағас мылтыҡтар менән ҡоралланғандар, улар мылтыҡтарын ысын һунарсылар шикелле арҡаларына аҫ ҡандар. Эверт бынан тыш ҡулына ниндәйҙер сысҡан ҡапҡаны тотоп алгак.
— Нимә һуң был, беҙ сысҡан йә ярғанат ауларға барабыҙ мы әллә? — тип ҡыҙыҡһынып һораны Владимир Ильич.
Анна Михайловна был әйберҙе ҡыҙыл көртмәле йыйыр өсөн Петр Генрихович эшләгәнлеген аңлатып бирҙе.
— Бөртөкләп кенә емеште ҡасан тиреп бөтөрәһең, ә был машина үҙенең тарағы менән еләктәрҙе һабағынан бер юлы әҙәп төшөрә, емештәр кәрзингә ҡойола. Беҙҙең ғаиләгә ҡыш ҡылыҡҡа ҡыҙыл көртмәле ифрат күп кәрәк, быйыл ул бик УҢДЫ.
Анна алдан төштө. Вернер менән Эверт, ҡорал йөрөтөүсе ләр шик елле, Владимир Ильич менән йәнәш атланылар. Улар ҡоралдарының Коости ағайға оҡшауын, уның бала-сағаның бөтә эшен дә белеүен аңланылар.
Ошо урман хаҡында улар төрлө мауыҡтырғыс ваҡиғалар һөйләнеләр һәм Коости ағайҙың күҙенән уның бөтәһен дә аңлауын күрҙеләр: уның күҙҙәре йә хәйләкәр йылмаялар, йә 73
Анна Михайловна кухня ишеге алдына баҫҡан да ҡулын алъяпҡыс итәгенә һөртә-һөртә, үҙенең балаларына финсә шы пырт ҡына нимәлер һөйләй.
— Бына, һеҙгә ҡамасауланылар инде, Константин Петро вич. Күпме генә өгөтләп ҡараһам да, урманға һеҙҙән башҡа барырға теләмәйҙәр.
— Бик дөрөҫ эшләйҙәр, — тине Владимир Ильич, — минең үҙемдең дә бер аҙ йөрөп ҡайтҡым килә.; — Ярай улайһа, барып ҡайтығыҙ.
— Көйләшер өсөн миңә һүҙ запасымды тулыландырырға ҡәрәк бит, — тине Владимир Ильич. — «Өйгә ҡайтайыҡ» нисек була?
— Тулкка кбтона,— тип тәржемә итте Анна Михайловна.
— Ҡыҙыл көртмәле?
— Пуолукка.
— Шүрәле?
— Мётсянхалтия.
Владимир Ильич фин һүҙҙәрен ҡабатлаған һайын малай ҙар көлөштөләр. Коости ағайҙың фин һүҙҙәрен шундай мәҙәк итеп әйтеүенә Вернер аяҡтары менән тыпырсына-тыпырсына һыны ҡатып көлдө.
Ҡулына кәрзин тотҡан Анна ла югереп килеп етте. Вернер менән Эверт ағас мылтыҡтар менән ҡоралланғандар, улар мылтыҡтарын ысын һунарсылар шикелле арҡаларына аҫ ҡандар. Эверт бынан тыш ҡулына ниндәйҙер сысҡан ҡапҡаны тотоп алгак.
— Нимә һуң был, беҙ сысҡан йә ярғанат ауларға барабыҙ мы әллә? — тип ҡыҙыҡһынып һораны Владимир Ильич.
Анна Михайловна был әйберҙе ҡыҙыл көртмәле йыйыр өсөн Петр Генрихович эшләгәнлеген аңлатып бирҙе.
— Бөртөкләп кенә емеште ҡасан тиреп бөтөрәһең, ә был машина үҙенең тарағы менән еләктәрҙе һабағынан бер юлы әҙәп төшөрә, емештәр кәрзингә ҡойола. Беҙҙең ғаиләгә ҡыш ҡылыҡҡа ҡыҙыл көртмәле ифрат күп кәрәк, быйыл ул бик УҢДЫ.
Анна алдан төштө. Вернер менән Эверт, ҡорал йөрөтөүсе ләр шик елле, Владимир Ильич менән йәнәш атланылар. Улар ҡоралдарының Коости ағайға оҡшауын, уның бала-сағаның бөтә эшен дә белеүен аңланылар.
Ошо урман хаҡында улар төрлө мауыҡтырғыс ваҡиғалар һөйләнеләр һәм Коости ағайҙың күҙенән уның бөтәһен дә аңлауын күрҙеләр: уның күҙҙәре йә хәйләкәр йылмаялар, йә 73
