рерҙәр. Оҙаҡ тотмаҫтар уны... Полиция һеҙҙең өйгә килмә неме?
— Юҡ, юҡ.
— Владимир Ильичтең ҡағыҙҙары ныҡ йәшерелгәнме?
— Ул ҡағыҙҙар хаҡында борсолмайым мин. Уларҙы эҙләп табыр өсөн өйҙөң бүрәнәләрен берәмләп һүтеп ташларға кәрәк буласаҡ... Ә ул юнкерҙәр ҡулына эләккәнме?
— Шулай шул.
— Эй аллаҡайым, нисек ҡотҡара алманылар икән уны? Ҡайһы ерҙә засадаға эләккәндәр һуң? Ай, ниндәй ҡайғы? Ҡайҙа ҡулға алғандар һуң?
— Дибуны станцияһында. Иғтибарҙы үҙенә юнәлтер өсөн, ул юнкерҙәргә бәйләнергә керешкән.
Надежда Кондратьевна йоҡо бүлмәһенә ашығып инеп китте.
— Коля, Колюшка, тор әле, бәхетһеҙлек! Алла хаҡы өсөн, уян әле, — тигән әрнеүле тауышын ишетеп, Люли, Надежда Кондратьевна кинйә улын, Коляне, уята, тип уйланы. Өлкән улдарын алып килергә ебәрәлер. — Коля, Коля, йәһәтерәк кейен!
Надежда Кондратьевна, стенаға тотона-тотона, йоҡо бүл мәһенән сыҡты. Уның артынан, ишек шаршауын асып, пин жәген ашығып кейә-кейә, йоҡоһо асылып та бөтмәгән, сәстәре туҙған... Николай Александрович атылып килеп сыҡты.
— Владимир Ильич ҡулға алынғанмы? — тип, тамам ап тырашта ҡалған Люлиҙең ҡулбашынан тотоп алды ул.
— Юҡ, юҡ, нимә һөйләйһегеҙ һеҙ?
— Улайһа кем һуң? Шотманмы? Рахьямы?
— Юҡ, юҡ, мин һеҙ... Неҙ ҡулға алынды тип хәбәр итер гә килгәйнем.
Николай Александрович, ҡоластарын йәйеп, һөйөнөстән ухылдап ҡуйҙы. Надежда Кондратьевна лып итеп ултырғысҡа барып ултырҙы.
— Бигерәк ҡурҡыттың бит, күгәрсенкәйем. Мин бит Вла димир Ильичте ҡулға алғандар икән, тип уйланым, — тине Надежда Кондратьевна яулығын һелкә-һелкә.
— Тимәк, Владимир Ильич ҡурҡыныстан ҡотолған! Ьал- ҡын тейҙермәгәнме? Мине бик әрләйме? — тип Николай Александрович Люлигә һорауҙар яуҙырырға тотондо.
Ә үҙе хаҡында былай һөйләне: уны беренсе поезд менән үк Белоостровҡа алып киткәндәр. Ундағы полиция начальни- ге болыпевиктәргә ҡарата айырыуса мәрхәмәтһеҙ булыуы менән дан тота икән.
36
— Юҡ, юҡ.
— Владимир Ильичтең ҡағыҙҙары ныҡ йәшерелгәнме?
— Ул ҡағыҙҙар хаҡында борсолмайым мин. Уларҙы эҙләп табыр өсөн өйҙөң бүрәнәләрен берәмләп һүтеп ташларға кәрәк буласаҡ... Ә ул юнкерҙәр ҡулына эләккәнме?
— Шулай шул.
— Эй аллаҡайым, нисек ҡотҡара алманылар икән уны? Ҡайһы ерҙә засадаға эләккәндәр һуң? Ай, ниндәй ҡайғы? Ҡайҙа ҡулға алғандар һуң?
— Дибуны станцияһында. Иғтибарҙы үҙенә юнәлтер өсөн, ул юнкерҙәргә бәйләнергә керешкән.
Надежда Кондратьевна йоҡо бүлмәһенә ашығып инеп китте.
— Коля, Колюшка, тор әле, бәхетһеҙлек! Алла хаҡы өсөн, уян әле, — тигән әрнеүле тауышын ишетеп, Люли, Надежда Кондратьевна кинйә улын, Коляне, уята, тип уйланы. Өлкән улдарын алып килергә ебәрәлер. — Коля, Коля, йәһәтерәк кейен!
Надежда Кондратьевна, стенаға тотона-тотона, йоҡо бүл мәһенән сыҡты. Уның артынан, ишек шаршауын асып, пин жәген ашығып кейә-кейә, йоҡоһо асылып та бөтмәгән, сәстәре туҙған... Николай Александрович атылып килеп сыҡты.
— Владимир Ильич ҡулға алынғанмы? — тип, тамам ап тырашта ҡалған Люлиҙең ҡулбашынан тотоп алды ул.
— Юҡ, юҡ, нимә һөйләйһегеҙ һеҙ?
— Улайһа кем һуң? Шотманмы? Рахьямы?
— Юҡ, юҡ, мин һеҙ... Неҙ ҡулға алынды тип хәбәр итер гә килгәйнем.
Николай Александрович, ҡоластарын йәйеп, һөйөнөстән ухылдап ҡуйҙы. Надежда Кондратьевна лып итеп ултырғысҡа барып ултырҙы.
— Бигерәк ҡурҡыттың бит, күгәрсенкәйем. Мин бит Вла димир Ильичте ҡулға алғандар икән, тип уйланым, — тине Надежда Кондратьевна яулығын һелкә-һелкә.
— Тимәк, Владимир Ильич ҡурҡыныстан ҡотолған! Ьал- ҡын тейҙермәгәнме? Мине бик әрләйме? — тип Николай Александрович Люлигә һорауҙар яуҙырырға тотондо.
Ә үҙе хаҡында былай һөйләне: уны беренсе поезд менән үк Белоостровҡа алып киткәндәр. Ундағы полиция начальни- ге болыпевиктәргә ҡарата айырыуса мәрхәмәтһеҙ булыуы менән дан тота икән.
36
