Нөктә ҡуйҙы һәм урғылып ташҡан бәхетле тойғонан күҙ ҙәрен ҡыҫты, ә һуңынан инде бүленмәйенсә, йылдам итеп, зауыҡланып яҙҙы.
Владимир Ильич ҡағыҙ битенең м ө й ө ш ө н ә н генә күтәрҙе* лә бышылдап ҡына уҡып сыҡты.
Был инде хыял да, һаҡлап алып ҡалырға кәрәк булған программа ла түгел, ә халыҡ тарафынан кисерелгән, болыне виктәр яулап алған ҡаҡшамаҫ закон.
Сикһеҙ киң Россияның миллионлаған крәҫтиәндәре. Кисә генә әле һеҙ батрак, ярлы инегеҙ, помещиктәрҙең ҡоло инегеҙ: һеҙҙең ус аяһындай ғына ерҙәрегеҙ — уңдырышһыҙ ерҙәре геҙ — помещиктәрҙең ифрат ҙур ер биләмәләре эргәһендә меҫ кен генә булып күренә ине. Һеҙҙең үҙ ҡулдарығыҙ менән эшкәрткән ошо ерегеҙ ҙә бығаулы ине, һеҙ ө м ө т иткән ирекле ерҙәр һеҙгә тәтемәне. Ауыл эшсәндәре, һеҙ бөгөн иртән ирекле илдең ирекле граждандары булып уянырһығыҙ. Бөтә ер һеҙ ҙеке, һәм был ергә хәләл көсөн түккән һәр бер кеше уның байлығы менән файҙаланасаҡ.
1917 йылдың 26 октябре таңында крәҫтиәндәрҙең быуат тар буйына һуҙылған хыялдарын, Степан Разин, Емельян Пугачев етәкселегендәге һуғыштар, байҙарға һәм помещик- тәргә ҡаршы булған болалар аша ирекһеҙлектән ҡотолоу юлын эҙләүсе хыялын пролетариаттың еңеп сыҡҡан револю цияһы тормошҡа ашырҙы.
Владимир Ильич үҙен ысынлап та бәхетле итеп тойҙо һәм үҙенең бәхете менән икәүҙән-икәү генә ҡала алманы.
Ул ипләп кенә ишекте асты, аяҡ остарына ғына баҫып, аш бүлмәһе аша Надежда Константиновна йоҡлаған бүлмәгә үтте.
Ул да йоҡламай икән. Шәлгә уранып, тәҙрә эргәһендә ба ҫып тора. Надежда Константиновна Ильичкә табан боролдо, уның күҙҙәре йылмая. Ильичтең йоҡламауына ғәжәпләнмәне лә, уны шелтәләмәне лә. Ошондай төндә йоҡлап ятырға мөм кинме һуң! ' — Нимә тураһында уйлайһың? — тип һораны Владимир Ильич.
— Күп нәмә хаҡында... киләсәк хаҡында.
— Мин дә. Яңы властең беренсе законының нисегерәк яң ғырауын белгең киләме?/ — Закон? — Надежда Константиновнаның ҡаштары йы йырылды.
— Икенсе төрлөрәк әйтеп булмаймы, Володя. Закон тип түгел, бүтәнсәрәк әйтергә ине.
— Һин хаҡлы. Был һүҙ тураһында мин дә уйланам.
163
Владимир Ильич ҡағыҙ битенең м ө й ө ш ө н ә н генә күтәрҙе* лә бышылдап ҡына уҡып сыҡты.
Был инде хыял да, һаҡлап алып ҡалырға кәрәк булған программа ла түгел, ә халыҡ тарафынан кисерелгән, болыне виктәр яулап алған ҡаҡшамаҫ закон.
Сикһеҙ киң Россияның миллионлаған крәҫтиәндәре. Кисә генә әле һеҙ батрак, ярлы инегеҙ, помещиктәрҙең ҡоло инегеҙ: һеҙҙең ус аяһындай ғына ерҙәрегеҙ — уңдырышһыҙ ерҙәре геҙ — помещиктәрҙең ифрат ҙур ер биләмәләре эргәһендә меҫ кен генә булып күренә ине. Һеҙҙең үҙ ҡулдарығыҙ менән эшкәрткән ошо ерегеҙ ҙә бығаулы ине, һеҙ ө м ө т иткән ирекле ерҙәр һеҙгә тәтемәне. Ауыл эшсәндәре, һеҙ бөгөн иртән ирекле илдең ирекле граждандары булып уянырһығыҙ. Бөтә ер һеҙ ҙеке, һәм был ергә хәләл көсөн түккән һәр бер кеше уның байлығы менән файҙаланасаҡ.
1917 йылдың 26 октябре таңында крәҫтиәндәрҙең быуат тар буйына һуҙылған хыялдарын, Степан Разин, Емельян Пугачев етәкселегендәге һуғыштар, байҙарға һәм помещик- тәргә ҡаршы булған болалар аша ирекһеҙлектән ҡотолоу юлын эҙләүсе хыялын пролетариаттың еңеп сыҡҡан револю цияһы тормошҡа ашырҙы.
Владимир Ильич үҙен ысынлап та бәхетле итеп тойҙо һәм үҙенең бәхете менән икәүҙән-икәү генә ҡала алманы.
Ул ипләп кенә ишекте асты, аяҡ остарына ғына баҫып, аш бүлмәһе аша Надежда Константиновна йоҡлаған бүлмәгә үтте.
Ул да йоҡламай икән. Шәлгә уранып, тәҙрә эргәһендә ба ҫып тора. Надежда Константиновна Ильичкә табан боролдо, уның күҙҙәре йылмая. Ильичтең йоҡламауына ғәжәпләнмәне лә, уны шелтәләмәне лә. Ошондай төндә йоҡлап ятырға мөм кинме һуң! ' — Нимә тураһында уйлайһың? — тип һораны Владимир Ильич.
— Күп нәмә хаҡында... киләсәк хаҡында.
— Мин дә. Яңы властең беренсе законының нисегерәк яң ғырауын белгең киләме?/ — Закон? — Надежда Константиновнаның ҡаштары йы йырылды.
— Икенсе төрлөрәк әйтеп булмаймы, Володя. Закон тип түгел, бүтәнсәрәк әйтергә ине.
— Һин хаҡлы. Был һүҙ тураһында мин дә уйланам.
163
