араһында 10 өр-яңы линкор, 100-ҙән ашыу самолет килтереп ҡуйғандар, ә рустарҙың ошо райондағы бөтә көсө 116 ка раптан, шулар араһында икеһе бөтөнләй иҫкергән линкор, йыйыныһы 30 самолет тәшкил итә. Десанттың маҡсаты асы ҡ: рустарҙың Рига ҡултығындағы диңгеҙ көстәрен юҡ итеү, Фин ҡултығын бикләп ҡуйыу, диңгеҙҙән дә, ҡоро ерҙән дә револю цион Петроградҡа ҡаршы ябырылыу, немецтәр үҙ көстәрен теләгән сәғәттә Гельсингфорсҡа, Выборгка күсереп ҡуя ала лар. Ул саҡта нимә буласаҡ? Немецтәргә әсир ҡалыу ҡурҡы нысы янай бит. Шул уйҙарҙан уның тәне эҫеле-һыуыҡлы бу лып китте.
Юлда таныш кеше күренде. Был — Александр Васильевич Шотман.
Владимир Ильич өйгә инергә ашыҡты, ишек төбөндә Александр Васильевич менән осрашып, иҫәнлек-һаулыҡ һо рашҡас та, уны бүлмәһенә саҡырҙы. Владимир Ильич, хатта уға пальтоһын һалырға ла ирек бирмәйенсә, тулҡынланып: — Кеҙ миңә Петроградҡа ҡайтырға рөхсәт алып килдегеҙ ме? — тип һораны талапсан рәүештә.
— Юҡ, Владимир Ильич, — тип яуап ҡайтарҙы Шотман, үҙен ғәйепле һанағандай, — Үҙәк Комитет рөхсәт итмәне.
— Ни өсөн?
— Сик буйында хәлдең ҡатмарлы булыуын мин үҙем әйттем, һеҙгә Петроградҡа ҡайтырға ярамай.
Владимир Ильич ағарынды, ағарынды ғына түгел, төҫө аҡһыл һороға әйләнде.
— Кеҙ шаяраһығыҙ! — тине ул.
Шул саҡта Шотман Ильичтең күҙҙәре ни тиклем уҫал, ни тиклем асыулы була алыуын күрҙе.
— Владимир Ильич, шуны аңлағыҙ, һеҙҙе һаҡлайҙар һәм бик дөрөҫ эшләйҙәр.
— Ҡәҙерле Александр Васильевич, хәҙер хәлдең ниндәй ҡатмарлы икәнлеге һеҙҙең үҙегеҙгә билдәле ләбаһа, шулай булғас, меҫкенләнеп ултырыу, минең ғүмеремдең ҡиммәтле- ге хаҡында һүҙ йөрөтөү — мәғәнәһеҙлек. Хәҙер һүҙ минең хаҡта түгел, ә революция тураһында бара. Миңә мотлаҡ Пи- терҙә булырға кәрәк.
Ул башын аҫҡа эйеп, асыуын көскә-көскә тыйып, тар бүл мәлә арлы-бирле йөрөнө.
Шотман уны күҙәтеп ултыра: «Ситлеккә бикләнгән арыҫ ланмы ни», — тип уйланы ул, әсенеп.
Владимир Ильич ҡырт ҡына боролдо ла ҡапыл күтәренке кәйеф менән: — Беләһегеҙме нимә, Александр Васильевич, мин ҡоро 6* 123
Юлда таныш кеше күренде. Был — Александр Васильевич Шотман.
Владимир Ильич өйгә инергә ашыҡты, ишек төбөндә Александр Васильевич менән осрашып, иҫәнлек-һаулыҡ һо рашҡас та, уны бүлмәһенә саҡырҙы. Владимир Ильич, хатта уға пальтоһын һалырға ла ирек бирмәйенсә, тулҡынланып: — Кеҙ миңә Петроградҡа ҡайтырға рөхсәт алып килдегеҙ ме? — тип һораны талапсан рәүештә.
— Юҡ, Владимир Ильич, — тип яуап ҡайтарҙы Шотман, үҙен ғәйепле һанағандай, — Үҙәк Комитет рөхсәт итмәне.
— Ни өсөн?
— Сик буйында хәлдең ҡатмарлы булыуын мин үҙем әйттем, һеҙгә Петроградҡа ҡайтырға ярамай.
Владимир Ильич ағарынды, ағарынды ғына түгел, төҫө аҡһыл һороға әйләнде.
— Кеҙ шаяраһығыҙ! — тине ул.
Шул саҡта Шотман Ильичтең күҙҙәре ни тиклем уҫал, ни тиклем асыулы була алыуын күрҙе.
— Владимир Ильич, шуны аңлағыҙ, һеҙҙе һаҡлайҙар һәм бик дөрөҫ эшләйҙәр.
— Ҡәҙерле Александр Васильевич, хәҙер хәлдең ниндәй ҡатмарлы икәнлеге һеҙҙең үҙегеҙгә билдәле ләбаһа, шулай булғас, меҫкенләнеп ултырыу, минең ғүмеремдең ҡиммәтле- ге хаҡында һүҙ йөрөтөү — мәғәнәһеҙлек. Хәҙер һүҙ минең хаҡта түгел, ә революция тураһында бара. Миңә мотлаҡ Пи- терҙә булырға кәрәк.
Ул башын аҫҡа эйеп, асыуын көскә-көскә тыйып, тар бүл мәлә арлы-бирле йөрөнө.
Шотман уны күҙәтеп ултыра: «Ситлеккә бикләнгән арыҫ ланмы ни», — тип уйланы ул, әсенеп.
Владимир Ильич ҡырт ҡына боролдо ла ҡапыл күтәренке кәйеф менән: — Беләһегеҙме нимә, Александр Васильевич, мин ҡоро 6* 123
