— һин унда нәмә бышылдайһың, ҡартлас? — тип ҡысҡырҙы Хлопуша. — Бирермен мин һиңә йыртыҡ морондо; сабыр ит, һиңә лә ваҡыт етер; алла бойорһа,, ҡыпһыуырҙы һин дә татып ҡарарһың... Ә хәҙергә ҡара уны, мин һаҡалыңды йолҡоп ташламайым!
— Енарал әфәнделәр! — тине Пугачев эре генә. — Ҡуйығыҙ ыҙғышығыҙҙы. Ырымбурҙың бөтә көсөктәре бер дар ағасына аҫылған килеш аяҡтарын һуҙһалар ҙа бәлә түгел: әгәр беҙҙең эттәребеҙ үҙ-ара талашып китәләр икән, уныһы ҙур бәлә булыр, йә, киле шегеҙ!
Хлопуша һәм Белобородов бер һүҙ ҙә өндәшмәне ләр, һәм бер-береһенә ҡараңғы сырай менән ҡараны лар ғына. Үҙем өсөн бик уңышһыҙ барып бөтәүе мөм кин булған һөйләшеүҙе икенсегә күсереүҙе кәрәк таптым һәм, Пугачевҡа мөрәжәғәт итеп, шат төҫ ме нән: «Ах! Мин ат һәм толоп өсөн һиңә рәхмәт әйтергә онота яҙғанмын бит. һинең шул ярҙамыңдан башҡа мин ҡалаға барып етә алмаған һәм юлда туңып үлгән булыр инем», — тинем.
Минең хәйлә уңышлы сыҡты. Пугачев күңеллелә неп китте. «Байрам ашы — ҡара-ҡаршы, — тине ул, ҡашын һикертеп һәм күҙен ҡыҫып. — Хәҙер миңә һөй лә, Швабрин йәберләй торған ҡыҙҙа һинең ни эшең бар? йәш егеттең йөрәгенә ут һалған ҡыҙмы? Ә?» Эштең ыңғай яҡҡа алмашыныуын күреп һәм хәҡи ҡәтте йәшереүҙе кәрәкһенмәйенсә, Пугачевҡа: — Ул минең вәғәҙәләшкән ҡыҙым, — тинем.
— һин вәғәҙәләшкән ҡыҙ! — Пугачев ҡысҡырып, ебәрҙе.
— һин ниңә быны элек үк әйтмәнең? Улай булғас,, беҙ һине өйләндерәбеҙ һәм туйыңда типтерәбеҙ! — Унан, Белобородовҡа мөрәжәғәт итеп: — Тыңла әле, фельдмаршал! Беҙ его благородие менән иҫке дуҫтар; ултырып киске аш ашап алайыҡ; иртә менән күҙ күрер. Уны ни эшләтергә икәнен иртәгә ҡарарбыҙ,— тине.
Мин тәҡдим ителгән хөрмәттән шатланып баш тар тыр инем, ләкин бер ни ҙә эшләр хәл юҡ. Ике йәш казак ҡыҙы, әй хужаһының ҡыҙҙары, өҫтәлгә аҡ ашъ яулыҡ йәйҙеләр, икмәк, балыҡ һурпаһы һәм бер нисә 98
— Енарал әфәнделәр! — тине Пугачев эре генә. — Ҡуйығыҙ ыҙғышығыҙҙы. Ырымбурҙың бөтә көсөктәре бер дар ағасына аҫылған килеш аяҡтарын һуҙһалар ҙа бәлә түгел: әгәр беҙҙең эттәребеҙ үҙ-ара талашып китәләр икән, уныһы ҙур бәлә булыр, йә, киле шегеҙ!
Хлопуша һәм Белобородов бер һүҙ ҙә өндәшмәне ләр, һәм бер-береһенә ҡараңғы сырай менән ҡараны лар ғына. Үҙем өсөн бик уңышһыҙ барып бөтәүе мөм кин булған һөйләшеүҙе икенсегә күсереүҙе кәрәк таптым һәм, Пугачевҡа мөрәжәғәт итеп, шат төҫ ме нән: «Ах! Мин ат һәм толоп өсөн һиңә рәхмәт әйтергә онота яҙғанмын бит. һинең шул ярҙамыңдан башҡа мин ҡалаға барып етә алмаған һәм юлда туңып үлгән булыр инем», — тинем.
Минең хәйлә уңышлы сыҡты. Пугачев күңеллелә неп китте. «Байрам ашы — ҡара-ҡаршы, — тине ул, ҡашын һикертеп һәм күҙен ҡыҫып. — Хәҙер миңә һөй лә, Швабрин йәберләй торған ҡыҙҙа һинең ни эшең бар? йәш егеттең йөрәгенә ут һалған ҡыҙмы? Ә?» Эштең ыңғай яҡҡа алмашыныуын күреп һәм хәҡи ҡәтте йәшереүҙе кәрәкһенмәйенсә, Пугачевҡа: — Ул минең вәғәҙәләшкән ҡыҙым, — тинем.
— һин вәғәҙәләшкән ҡыҙ! — Пугачев ҡысҡырып, ебәрҙе.
— һин ниңә быны элек үк әйтмәнең? Улай булғас,, беҙ һине өйләндерәбеҙ һәм туйыңда типтерәбеҙ! — Унан, Белобородовҡа мөрәжәғәт итеп: — Тыңла әле, фельдмаршал! Беҙ его благородие менән иҫке дуҫтар; ултырып киске аш ашап алайыҡ; иртә менән күҙ күрер. Уны ни эшләтергә икәнен иртәгә ҡарарбыҙ,— тине.
Мин тәҡдим ителгән хөрмәттән шатланып баш тар тыр инем, ләкин бер ни ҙә эшләр хәл юҡ. Ике йәш казак ҡыҙы, әй хужаһының ҡыҙҙары, өҫтәлгә аҡ ашъ яулыҡ йәйҙеләр, икмәк, балыҡ һурпаһы һәм бер нисә 98
