урындарынан бушҡа ғына гөрһөлдәй, ә ҡырҙа аттару хәлһеҙ булыу сәбәпле, ҡарға бата һәм уларҙы урыны нан да ҡуҙғатып булмай торғайны. Беҙҙең һуғыш хә рәкәте бына шундай ине! Ырымбур чиновниктәре бы на шуны һаҡ һәм аҡыллы хәрәкәт тип атанылар!
Бер саҡ, беҙ, нисектер, фетнәселәрҙең ҙур ғына төркөмөн таратып һәм ҡыуып ебәргәс, мин үҙенең ип тәштәренән артта ҡалған бер казакты ҡыуып еттем; уны үҙемдең төрөк ҡылысы менән сабырға әҙерләнгән генә инем, ул ҡапыл бүркен һалып: «һаумыһығыҙ. Петр Андреич! Нисек йәшәйһегеҙ?» — тип ҡысҡырҙьк Ипләберәк ҡараһам, үҙебеҙҙең урядник икән.— Әй теп бөтөрә алмаҫлыҡ шатландым, «һаумы, Макси мыч,— тинем мин уға.— Белогорск крепосенән күп- тәнме?» — Күптән түгел, атаҡай, Петр Андреич; кисә генә ҡайттым. Миндә һеҙгә бер хaт киҫәге лә бар.
Мин бөтөнләй тоҡанып китеп: — Ҡайҙа һуң ул? — тип ҡысҡырып ебәрҙем.
— Янымда,— тине Максимыч, ҡулын ҡуйынына тығып.— Мин Палашаға хатты нисек тә һеҙгә тапшы рырға вәғәҙә биргәйнем.— Шунда ул миңә бөкләп төр гән бер ҡағыҙ бирҙе лә, үҙе шул уҡ минутта атын саптырып китеп барҙы. Мин хатты астым һәм, бик тул ҡынланып, түбәндәге юлдарҙы уҡыным: «Атайымдан һәм әсәйемдән ҡапыл мине мәхрүм итеү аллаға кәрәк булғандыр: ер йөҙөндә туғандарым да, яҡлаусыларым да юҡ, һеҙҙең һәр ваҡыт миңә яҡшылыҡ теләгәнегеҙҙе һәм теләһә кемгә ярҙам итергә ә$ер тороуығыҙҙы белгәнгә күрә* һеҙгә мөрәжәғәт итәм. Был хaт нисек булһа ла һеҙгә барып етһен тип, алланан һорайым! Максимыч уны һеҙгә илтеп тапшы рырға вәғәҙә итте. Палаша Максимычтан шуны ла ишеткән: ҡ а ланан сығып һуғышыусылар араһында ул һеҙҙе алыҫтан йыш ҡына күрә икән, һеҙ үҙегеҙҙе бер ҙә һаҡламайһығыҙ һәм һеҙҙең өсөн күҙ йәштәрен түгеп алланан һораусылар тураһында ла уйламай һығыҙ икән. Мин оҙаҡ ауырып яттым; һауыҡҡандан һуң, беҙҙә атайым мәрхүм урынында командир булып тороусы Алексей Иванович отец Герасимде, Пугачевҡа әйтеү менән ҡурҡытып, мине үҙенә бирергә мәжбүр итте. Мин үҙ өйөбөҙҙә ҡарауыл аҫ тында йәшәйем. Алексей Иванович мине үҙенә кейәүгә сығырға 33
Бер саҡ, беҙ, нисектер, фетнәселәрҙең ҙур ғына төркөмөн таратып һәм ҡыуып ебәргәс, мин үҙенең ип тәштәренән артта ҡалған бер казакты ҡыуып еттем; уны үҙемдең төрөк ҡылысы менән сабырға әҙерләнгән генә инем, ул ҡапыл бүркен һалып: «һаумыһығыҙ. Петр Андреич! Нисек йәшәйһегеҙ?» — тип ҡысҡырҙьк Ипләберәк ҡараһам, үҙебеҙҙең урядник икән.— Әй теп бөтөрә алмаҫлыҡ шатландым, «һаумы, Макси мыч,— тинем мин уға.— Белогорск крепосенән күп- тәнме?» — Күптән түгел, атаҡай, Петр Андреич; кисә генә ҡайттым. Миндә һеҙгә бер хaт киҫәге лә бар.
Мин бөтөнләй тоҡанып китеп: — Ҡайҙа һуң ул? — тип ҡысҡырып ебәрҙем.
— Янымда,— тине Максимыч, ҡулын ҡуйынына тығып.— Мин Палашаға хатты нисек тә һеҙгә тапшы рырға вәғәҙә биргәйнем.— Шунда ул миңә бөкләп төр гән бер ҡағыҙ бирҙе лә, үҙе шул уҡ минутта атын саптырып китеп барҙы. Мин хатты астым һәм, бик тул ҡынланып, түбәндәге юлдарҙы уҡыным: «Атайымдан һәм әсәйемдән ҡапыл мине мәхрүм итеү аллаға кәрәк булғандыр: ер йөҙөндә туғандарым да, яҡлаусыларым да юҡ, һеҙҙең һәр ваҡыт миңә яҡшылыҡ теләгәнегеҙҙе һәм теләһә кемгә ярҙам итергә ә$ер тороуығыҙҙы белгәнгә күрә* һеҙгә мөрәжәғәт итәм. Был хaт нисек булһа ла һеҙгә барып етһен тип, алланан һорайым! Максимыч уны һеҙгә илтеп тапшы рырға вәғәҙә итте. Палаша Максимычтан шуны ла ишеткән: ҡ а ланан сығып һуғышыусылар араһында ул һеҙҙе алыҫтан йыш ҡына күрә икән, һеҙ үҙегеҙҙе бер ҙә һаҡламайһығыҙ һәм һеҙҙең өсөн күҙ йәштәрен түгеп алланан һораусылар тураһында ла уйламай һығыҙ икән. Мин оҙаҡ ауырып яттым; һауыҡҡандан һуң, беҙҙә атайым мәрхүм урынында командир булып тороусы Алексей Иванович отец Герасимде, Пугачевҡа әйтеү менән ҡурҡытып, мине үҙенә бирергә мәжбүр итте. Мин үҙ өйөбөҙҙә ҡарауыл аҫ тында йәшәйем. Алексей Иванович мине үҙенә кейәүгә сығырға 33
