төүе мөмкин түгел», — тинем мин уға. «Әлбиттә, — тине Швабрин. — һеҙ уҫал телегеҙ өсөн миңә ҡанығыҙ менән яуап бирәсәкһегеҙ; ләкин, моғайын, беҙҙе күҙә терҙәр. Беҙгә бер нисә көн килешкәндәй йөрөргә тура килер. Хәҙергә хуш!» — һәм беҙ, бер ни ҙә булмаған һымаҡ, айырылышып киттек.
Комендант өйөнә ҡайтанан әйләнеп ҡайтҡас, мин, ғәҙәтем буйынса, Марья Ивановна эргәһендә ултыр ҙым. Иван Кузмич өйҙә юҡ; Василиса Егоровна хужа лыҡ эше менән шөғөлләнә ине. Беҙ аҡрын ғына һөйләштек. Марья Ивановна, Швабрин менән ыҙғы шымдың бөтә кешене тынысһыҙлауы өсөн, мине йом шаҡ ҡына шелтәләп алды. «һеҙ шпагалар тотоп һу ғышырға теләйһегеҙ икән, тип һөйләнеләр; шуны ишеткәс, ҡотом осто, — тине ул. — Ирҙәр ниндәй ғә жәп кешеләр! Бер аҙнанан һуң, моғайын, онотоласаҡ бер һүҙ өсөн, улар һуйышырға һәм үҙ ғүмерҙәрен ҡор бан итергә генә түгел, выждандары менән дә иҫәпләш мәҫкә, унан һуң бүтән ҡайһы берәүҙәрҙең дә... тыныс- рәхәт тормоштарын һәләк итергә әҙер торалар. Ләкин мин был ыҙғышты башлаусы һеҙ түгел икәнлегенә ышанам. Моғайын, Алексей Иваныч ғәйеплелер».
— Ни өсөн һеҙ, улай тип уйлайһығыҙ, Марья Ивановна?
— Шулай инде... ул шулай кешенән көлөргә яра та бит! Мин Алексей Иванычты яратмайым. Ул миңә бик ерәнгес; ә ғәжәп: үҙемдең дә уға шулай уҡ оҡша- мауымды мин һис тә теләмәҫ инем. Был мине бик ныҡ борсор ине.
— Ә һеҙ ни өсөн шулай уйлайһығыҙ, Марья Ива новна? һеҙ уға оҡшайһығыҙмы, әллә юҡмы?
Марья Ивановна тотлоғоп ҡалды һәм ҡыҙарып китте. «Минең һиҙеүемсә, — тине ул, — мин уға оҡ шайымдыр, тип уйлайым».
— Ни өсөн һеҙгә улай тойола?
— Сөнки ул миңә бер ваҡыт яусы ебәргәйне.
— Яусы ебәрҙе! Ул һеҙгә яусы ебәрҙеме? Ҡасан булды һуң ул?
— Былтыр, һеҙ килерҙән бер-ике ай элек.
— һеҙ уға кейәүгә сыҡмаҫҡа булдығыҙмы?
— Күрәһегеҙ бит. Алексей Иваныч аҡыллы кеше, 39
Комендант өйөнә ҡайтанан әйләнеп ҡайтҡас, мин, ғәҙәтем буйынса, Марья Ивановна эргәһендә ултыр ҙым. Иван Кузмич өйҙә юҡ; Василиса Егоровна хужа лыҡ эше менән шөғөлләнә ине. Беҙ аҡрын ғына һөйләштек. Марья Ивановна, Швабрин менән ыҙғы шымдың бөтә кешене тынысһыҙлауы өсөн, мине йом шаҡ ҡына шелтәләп алды. «һеҙ шпагалар тотоп һу ғышырға теләйһегеҙ икән, тип һөйләнеләр; шуны ишеткәс, ҡотом осто, — тине ул. — Ирҙәр ниндәй ғә жәп кешеләр! Бер аҙнанан һуң, моғайын, онотоласаҡ бер һүҙ өсөн, улар һуйышырға һәм үҙ ғүмерҙәрен ҡор бан итергә генә түгел, выждандары менән дә иҫәпләш мәҫкә, унан һуң бүтән ҡайһы берәүҙәрҙең дә... тыныс- рәхәт тормоштарын һәләк итергә әҙер торалар. Ләкин мин был ыҙғышты башлаусы һеҙ түгел икәнлегенә ышанам. Моғайын, Алексей Иваныч ғәйеплелер».
— Ни өсөн һеҙ, улай тип уйлайһығыҙ, Марья Ивановна?
— Шулай инде... ул шулай кешенән көлөргә яра та бит! Мин Алексей Иванычты яратмайым. Ул миңә бик ерәнгес; ә ғәжәп: үҙемдең дә уға шулай уҡ оҡша- мауымды мин һис тә теләмәҫ инем. Был мине бик ныҡ борсор ине.
— Ә һеҙ ни өсөн шулай уйлайһығыҙ, Марья Ива новна? һеҙ уға оҡшайһығыҙмы, әллә юҡмы?
Марья Ивановна тотлоғоп ҡалды һәм ҡыҙарып китте. «Минең һиҙеүемсә, — тине ул, — мин уға оҡ шайымдыр, тип уйлайым».
— Ни өсөн һеҙгә улай тойола?
— Сөнки ул миңә бер ваҡыт яусы ебәргәйне.
— Яусы ебәрҙе! Ул һеҙгә яусы ебәрҙеме? Ҡасан булды һуң ул?
— Былтыр, һеҙ килерҙән бер-ике ай элек.
— һеҙ уға кейәүгә сыҡмаҫҡа булдығыҙмы?
— Күрәһегеҙ бит. Алексей Иваныч аҡыллы кеше, 39
