гәндә, бик аҙҙан түгел ине. Сембер трактирендәге ҡы лыҡтарымдың алйотлоҡ икәнлеген күңелемдән таны ным һәм Савельич алдында үҙемде ғәйепле итеп иҫәп ләнем. Быларҙың бөтәһе лә мине ғазаплай ине. Ҡарт кузла өҫтөндә, минән ситкә боролоп, томрайып улты ра, тик һирәк-мирәк кенә уфылдап ҡуя. Мин уның менән мотлаҡ килешергә уйланым, ләкин һүҙҙе ниҙән башлап китергә белмәй инем. Ахырҙа мин уға: — Йә, йә, Савельич. Етер инде, килешәйек, ғәйеп миндә, ғәйепле булыуымды үҙем дә беләм. Кисә мин ахмаҡлыҡ эшләнем, ә һине бер ҙә юҡҡа ғына рәнйет кәнмен. Бынан ары үҙемде аҡыллыраҡ тоторға һәм һүҙҙәреңде тыңларға вәғәҙә итәм. йә, асыуланма ин де, килешәйек,— тинем.
— Эх, атаҡайым Петр Андреич,— тине ул, тәрән көрһөнөп. Мин бит үҙ-үҙемә асыуланам; бөтә яҡтан да үҙем ғәйепле, һинең бер үҙеңде трактирҙә ҡалдырыр ға мөмкин инеме һуң! Нишләйһең? Гөнаһ шомлоғо: дьячок ҡатыны эргәһенә инеп сығырға, ҡоҙағыйҙы кү рергә теләгәйнем. Ҡоҙағый янына олаҡтым да ҡазаға юлыҡтым, булып сыға. Бәлә генә булды был! Хужа ларҙың күҙенә нисек күренермен инде? Улдарының әсеүен һәм отош уйнауын белһәләр, улар ни әйтерҙар инде!
Меҫкен Савельичте йыуатыр өсөн, мин уға бынан ары уның ризалығынан башҡа бер генә тинде лә то тонмаҫҡа һүҙ бирҙем. Ул аҡрынлап тынысланды, шу лай ҙа, Һирәк-Һаяҡ башын сайҡап, үҙалдына: «Йөҙ һум! Әйтеүе генә еңел!» тип һуҡранып ҡуя ине.
Барасаҡ урыныма яҡынлап килә инем. Тирә-яғым да, ҡалҡыулыҡтар һәм йырындар менән ҡырҡҡылан- ған күңелһеҙ дала йәйелеп ята. Бөтә ер өҫтө ҡар ме нән ҡапланған. Ҡояш та байыны. Кибитка тар юл буйлап, йәки, дөрөҫөрәге, крәҫтиән саналары менән һалынған эҙҙән бара бирә. Ҡапыл ямщик тирә-яғына ҡарана башланы һәм, аҙаҡтан, бүркен башынан алып, миңә мөрәжәғәт итте: «Барин, кире боролорға ҡуш майһыңмы?» — тине.
— Ни өсөн?
— Ышанысһыҙ ваҡыт: еңелсә ел сығып тора, кү рәһеңме, ул өрпәк ҡарҙы нисек һеперә?
14
— Эх, атаҡайым Петр Андреич,— тине ул, тәрән көрһөнөп. Мин бит үҙ-үҙемә асыуланам; бөтә яҡтан да үҙем ғәйепле, һинең бер үҙеңде трактирҙә ҡалдырыр ға мөмкин инеме һуң! Нишләйһең? Гөнаһ шомлоғо: дьячок ҡатыны эргәһенә инеп сығырға, ҡоҙағыйҙы кү рергә теләгәйнем. Ҡоҙағый янына олаҡтым да ҡазаға юлыҡтым, булып сыға. Бәлә генә булды был! Хужа ларҙың күҙенә нисек күренермен инде? Улдарының әсеүен һәм отош уйнауын белһәләр, улар ни әйтерҙар инде!
Меҫкен Савельичте йыуатыр өсөн, мин уға бынан ары уның ризалығынан башҡа бер генә тинде лә то тонмаҫҡа һүҙ бирҙем. Ул аҡрынлап тынысланды, шу лай ҙа, Һирәк-Һаяҡ башын сайҡап, үҙалдына: «Йөҙ һум! Әйтеүе генә еңел!» тип һуҡранып ҡуя ине.
Барасаҡ урыныма яҡынлап килә инем. Тирә-яғым да, ҡалҡыулыҡтар һәм йырындар менән ҡырҡҡылан- ған күңелһеҙ дала йәйелеп ята. Бөтә ер өҫтө ҡар ме нән ҡапланған. Ҡояш та байыны. Кибитка тар юл буйлап, йәки, дөрөҫөрәге, крәҫтиән саналары менән һалынған эҙҙән бара бирә. Ҡапыл ямщик тирә-яғына ҡарана башланы һәм, аҙаҡтан, бүркен башынан алып, миңә мөрәжәғәт итте: «Барин, кире боролорға ҡуш майһыңмы?» — тине.
— Ни өсөн?
— Ышанысһыҙ ваҡыт: еңелсә ел сығып тора, кү рәһеңме, ул өрпәк ҡарҙы нисек һеперә?
14
