дауам итте. Стаканымдан йышыраҡ ауыҙ иткән һа йын, минең ҡыйыулығым арта барҙы. Минең шарҙа рым минут һайын биллиард ситенән һикереп сыға башланы; мин ҡыҙып китәм, нисек иҫәпләгәнен алла беләлер, тип маркерҙы әрләнем, сәғәт һайын уйынды арттыра барҙым, бер һүҙ менән әйткәндә — үҙемде ирккә ысҡынған малай һымаҡ тота инем. Ә ваҡыт һи ҙелмәй үтеп киткән икән. Зурин сәғәтенә ҡарап алып, кийҙе һалды ла, миңә йөҙ һум отторғанлығымды әйт те. Был мине бер аҙ уңайһыҙ хәлдә ҡалдырҙы. Минең аҡсам Савельичтә ине. Мин ғәфү үтенә башланым. Зу рин һүҙемде бүлдереп: «Ни тигән һүҙ ул! Борсола күрмә. Мин көтөп тә тора алам: ә хәҙергә Аринуш- каға киттек»,— тине.
Ни эшләмәк кәрәк инде. Мин көнөмдө, башлаған- дағы һымаҡ уҡ, юнһеҙ тамамланым. Аринушка янын да беҙ киске аш ашаныҡ. Зурин, хеҙмәткә күнегергә кәрәк тип ҡабатлай-ҡабатлай, минут һайын миңә эсер гә бирә торҙо. Өҫтәл янынан торғанда, мин саҡ-саҡ ҡына баҫып тора инем; төн уртаһында ғына Зурин мине трактиргә илтеп ҡуйҙы.
Савельич беҙҙе болдорҙа ҡаршыланы. Минең хеҙ мәткә ҡарата булған тырышлыҡтарымдың шикһеҙ билдәләрен күреп, ул шаҡ ҡатты, «һиңә ни булды, сударь? — тине ул, ҡыҙғаныс тауыш менән.— һин ҡайҙа былай төшөрөп ҡайттың? Ай алла! Тыуғандан бирле бындай гөнаһлы эш булғаны юҡ ине ләба һа!»— «Тауышланма, ҡартлас!— тинем мин уға тот- лоға-тотлоға.— һин, моғайын, иҫерекһеңдер, бар йоҡ ла... һәм мине ятҡыр».
Икенсе көн йоҡонан уянғанда башым ауырта ине. Кисәге ваҡиғаларҙы томанлы ғына хәтерләнем. Сы наяҡ менән сәй тотҡан Савельич килеп ингәс кенә, минең уйҙарым бүленде. «Иртә, Петр Андреич,— тине ул башын сайҡап,—- бик иртә типтерә башланың. Кем гә оҡшарһың икән һин былай? Атайың да, олатайың да эскесе кешеләр түгел кеүек ине ләбаһа; әсәйең тураһында әйтеп тораһы ла юҡ: кеүәҫтән башҡа нәмә не ғүмерендә лә ауыҙына алғаны юҡ ине. Бөтәһенә лә кем ғәйепле һуң? Әлеге ләғнәт мусье. Антипьевнаға 11
Ни эшләмәк кәрәк инде. Мин көнөмдө, башлаған- дағы һымаҡ уҡ, юнһеҙ тамамланым. Аринушка янын да беҙ киске аш ашаныҡ. Зурин, хеҙмәткә күнегергә кәрәк тип ҡабатлай-ҡабатлай, минут һайын миңә эсер гә бирә торҙо. Өҫтәл янынан торғанда, мин саҡ-саҡ ҡына баҫып тора инем; төн уртаһында ғына Зурин мине трактиргә илтеп ҡуйҙы.
Савельич беҙҙе болдорҙа ҡаршыланы. Минең хеҙ мәткә ҡарата булған тырышлыҡтарымдың шикһеҙ билдәләрен күреп, ул шаҡ ҡатты, «һиңә ни булды, сударь? — тине ул, ҡыҙғаныс тауыш менән.— һин ҡайҙа былай төшөрөп ҡайттың? Ай алла! Тыуғандан бирле бындай гөнаһлы эш булғаны юҡ ине ләба һа!»— «Тауышланма, ҡартлас!— тинем мин уға тот- лоға-тотлоға.— һин, моғайын, иҫерекһеңдер, бар йоҡ ла... һәм мине ятҡыр».
Икенсе көн йоҡонан уянғанда башым ауырта ине. Кисәге ваҡиғаларҙы томанлы ғына хәтерләнем. Сы наяҡ менән сәй тотҡан Савельич килеп ингәс кенә, минең уйҙарым бүленде. «Иртә, Петр Андреич,— тине ул башын сайҡап,—- бик иртә типтерә башланың. Кем гә оҡшарһың икән һин былай? Атайың да, олатайың да эскесе кешеләр түгел кеүек ине ләбаһа; әсәйең тураһында әйтеп тораһы ла юҡ: кеүәҫтән башҡа нәмә не ғүмерендә лә ауыҙына алғаны юҡ ине. Бөтәһенә лә кем ғәйепле һуң? Әлеге ләғнәт мусье. Антипьевнаға 11
