лә Марья Ивановна! — тинем мин ахырҙа.— Мин һи не үҙемдең ҡатыным итеп иҫәпләйем. Ғәжәп хәлдәр беҙҙе айырылмаҫлыҡ итеп бәйләне: донъяла бер нәмә лә беҙҙе айыра алмаҫ». Марья Ивановна минең һүҙҙә ремде, тартынмайынса һәм оялғандай булып ҡыланма йынса, ябай ғына ҡиәфәт менән тыңланы. Үҙенең яҙ мышы минең яҙмышым менән ҡушылғанлығын һиҙә ине ул. Ләкин ул бары тик атайым менән әсәйемдең ризалығын алғас ҡына минең ҡатыным буласағын ҡ а батлап әйтте, Мин уға ҡаршы килмәнем. Беҙ ысын кү ңелдән, ҡайнар рәүештә үбештек — шулай итеп, беҙ ҙең арала бөтә нәмә лә хәл ителде.
Бер сәғәттән һуң урядник миңә Пугачев тарафы нан кәкере-бөкөрө һыҙғылап ҡул ҡуйылған пропуск килтерҙе һәм уның мине үҙ янына саҡырғанлығын әйтте. Мин барғанда Пугачев юлға сығырға әҙерлән гәйне. Мин уның менән, минән башҡа бөтә кешеләр өсөн дә яуыз, йыртҡыс, ҡот осҡос кеше менән айыры лышҡанда үҙемдең нәмә хис иткәнлегемде аңлатып бирә алмайым. Ниңә хәҡиҡәтте әйтмәҫкә? Был ми нутта мин уға үҙемдә көслө теләктәшлек тойғоһо бар лығын һиҙҙем. Мин уны үҙе юлбашсылыҡ иткән яуыз дар араһынан тартып алырға һәм, әле ваҡыт бар саҡта, уның башын һаҡлап ҡалырға ысын күңелдән теләй инем. Швабрин һәм беҙҙең тирәлә йыйылып тор ған халҡ, миңә быны, күңелемде тултырып торған бөтә нәмәне, һөйләп бирергә ҡамасауланылар.
Беҙ дуҫтарса айырылыштыҡ. Пугачев, халҡ ара һында Акулина Памфиловнаны күреп, бармаҡ янаны һәм мәғәнәле генә итеп күҙ ҡыҫты; шунан һуң, ки- биткаға ултырып, Бердаға барырға ҡушты һәм, аттар ҡуҙғалғас, тағы бер тапҡыр кибитканан башын сыға рып, миңә: «Хуш, ваше благородие! Бәлки ҡасан да булһа бер күрешербеҙ әле»,— тип ҡысҡырҙы. Ысын лап та беҙ уның менән күрештек, ләкин ниндәй хәл- дәрҙә!..
Пугачев китте. Уның тройкаһы атлығып осҡан аҡ далаға мин оҙаҡ ҡарап торҙом. Халҡ таралды. Шваб рин күҙҙән юғалды. Мин поп өйөнә боролоп ҡайттым. Беҙҙең китеүебеҙ өсөн бөтә нәмә әҙер ине; мин артыҡ һуҙырға теләмәнем. Беҙҙең бөтә нәмәләребеҙ комен 109
Бер сәғәттән һуң урядник миңә Пугачев тарафы нан кәкере-бөкөрө һыҙғылап ҡул ҡуйылған пропуск килтерҙе һәм уның мине үҙ янына саҡырғанлығын әйтте. Мин барғанда Пугачев юлға сығырға әҙерлән гәйне. Мин уның менән, минән башҡа бөтә кешеләр өсөн дә яуыз, йыртҡыс, ҡот осҡос кеше менән айыры лышҡанда үҙемдең нәмә хис иткәнлегемде аңлатып бирә алмайым. Ниңә хәҡиҡәтте әйтмәҫкә? Был ми нутта мин уға үҙемдә көслө теләктәшлек тойғоһо бар лығын һиҙҙем. Мин уны үҙе юлбашсылыҡ иткән яуыз дар араһынан тартып алырға һәм, әле ваҡыт бар саҡта, уның башын һаҡлап ҡалырға ысын күңелдән теләй инем. Швабрин һәм беҙҙең тирәлә йыйылып тор ған халҡ, миңә быны, күңелемде тултырып торған бөтә нәмәне, һөйләп бирергә ҡамасауланылар.
Беҙ дуҫтарса айырылыштыҡ. Пугачев, халҡ ара һында Акулина Памфиловнаны күреп, бармаҡ янаны һәм мәғәнәле генә итеп күҙ ҡыҫты; шунан һуң, ки- биткаға ултырып, Бердаға барырға ҡушты һәм, аттар ҡуҙғалғас, тағы бер тапҡыр кибитканан башын сыға рып, миңә: «Хуш, ваше благородие! Бәлки ҡасан да булһа бер күрешербеҙ әле»,— тип ҡысҡырҙы. Ысын лап та беҙ уның менән күрештек, ләкин ниндәй хәл- дәрҙә!..
Пугачев китте. Уның тройкаһы атлығып осҡан аҡ далаға мин оҙаҡ ҡарап торҙом. Халҡ таралды. Шваб рин күҙҙән юғалды. Мин поп өйөнә боролоп ҡайттым. Беҙҙең китеүебеҙ өсөн бөтә нәмә әҙер ине; мин артыҡ һуҙырға теләмәнем. Беҙҙең бөтә нәмәләребеҙ комен 109
