^мәнән сыҡты, һәм беҙ әсәбеҙ ҙә ҡунаҡ бүлмәһенә төш төк.
— Йә, нисек, ваше благородие? — тине, көлөмһө рәп Пугачев.— һылыуыңды ҡотҡарҙыҡ бит! Нисек уйлайһың, попҡа кеше ебәреп, уға үҙенең ҡыҙ туғаны на никах уҡырға ҡушманыҡмы? Бәлки, мин үҙем туй атаһы булырмын, ә Швабрин кейәү егете булыр: туй яһарбыҙ, типтерербеҙ, ҡапҡаларҙы бикләрбеҙ!
Нәмәнән ҡурҡҡан булһам, шул килде лә сыҡты. Швабрин, Пугачевтың тәҡдимен ишетеп, үҙен-үҙе онотто. «Государь! — тип ҡысҡырҙы ул, аҡылдан ша шыр сиккә етеп. — Мин ғәйепле, мин һеҙгә ялғанла ным; ләкин Гринев та һеҙҙе алдай. Ул ҡыҙ бындағы поптың яҡын ҡәрендәше түгел: ул бындағы крепосте алған саҡта язалап үлтерелгән Иван Мироновтың ҡыҙы».
Пугачев үҙенең утлы күҙҙәрен миңә текәне. «Бы ныһы ни нәмә тағы?» — тип һораны ул, бер ни ҙә аң ламайынса.
— Швабрин һиңә дөрөҫөн әйтте, — тинем мин ҡаты ғына итеп.
— һин миңә быны әйтмәгәйнең, — тине Пугачев, уның йөҙө ҡараңғыланды.
— Үҙең уйлап ҡара, — тинем мин уға, — һинең кешеләрең алдында, Мироновтың ҡыҙы тере, тип әй тергә мөмкин инеме? Улар уны өҙгәләп бөтөрөрҙәр ине. Бер ни ҙә ҡотҡара алмаҫ ине уны!
— Уныһы ла дөрөҫ, — тине Пугачев, көлөп. — Ми нең иҫерек баштар меҫкен ҡыҙҙы аямаҫтар ине. Поп ҡатыны уларҙы алдап яҡшы иткән.
— Тыңла әле, — тинем мин, уның кәйефе яҡшы булыуын күреп, һәм һүҙемде дауам иттерҙем: — һине нисек итеп атарға ла белмәйем, һәм белергә лә телә мәйем... Ләкин хоҙай күреп тора, минең өсөн эшләгән эштәрең өсөн һиңә шатланып йәнемде бирергә риза булыр инем. Тик минең намыҫыма һәм христианлыҡ выжданыма һыймай торған нәмәне талап итмә. һин миңә изгелек итеүсе кеше. Нисек башлаған булһаң, шулай ослап ҡуй: меҫкен етем ҡыҙ менән мине, алла беҙгә ҡайҙа .юл күрһәткән булһа, шул яҡҡа ебәр... Ә 106
— Йә, нисек, ваше благородие? — тине, көлөмһө рәп Пугачев.— һылыуыңды ҡотҡарҙыҡ бит! Нисек уйлайһың, попҡа кеше ебәреп, уға үҙенең ҡыҙ туғаны на никах уҡырға ҡушманыҡмы? Бәлки, мин үҙем туй атаһы булырмын, ә Швабрин кейәү егете булыр: туй яһарбыҙ, типтерербеҙ, ҡапҡаларҙы бикләрбеҙ!
Нәмәнән ҡурҡҡан булһам, шул килде лә сыҡты. Швабрин, Пугачевтың тәҡдимен ишетеп, үҙен-үҙе онотто. «Государь! — тип ҡысҡырҙы ул, аҡылдан ша шыр сиккә етеп. — Мин ғәйепле, мин һеҙгә ялғанла ным; ләкин Гринев та һеҙҙе алдай. Ул ҡыҙ бындағы поптың яҡын ҡәрендәше түгел: ул бындағы крепосте алған саҡта язалап үлтерелгән Иван Мироновтың ҡыҙы».
Пугачев үҙенең утлы күҙҙәрен миңә текәне. «Бы ныһы ни нәмә тағы?» — тип һораны ул, бер ни ҙә аң ламайынса.
— Швабрин һиңә дөрөҫөн әйтте, — тинем мин ҡаты ғына итеп.
— һин миңә быны әйтмәгәйнең, — тине Пугачев, уның йөҙө ҡараңғыланды.
— Үҙең уйлап ҡара, — тинем мин уға, — һинең кешеләрең алдында, Мироновтың ҡыҙы тере, тип әй тергә мөмкин инеме? Улар уны өҙгәләп бөтөрөрҙәр ине. Бер ни ҙә ҡотҡара алмаҫ ине уны!
— Уныһы ла дөрөҫ, — тине Пугачев, көлөп. — Ми нең иҫерек баштар меҫкен ҡыҙҙы аямаҫтар ине. Поп ҡатыны уларҙы алдап яҡшы иткән.
— Тыңла әле, — тинем мин, уның кәйефе яҡшы булыуын күреп, һәм һүҙемде дауам иттерҙем: — һине нисек итеп атарға ла белмәйем, һәм белергә лә телә мәйем... Ләкин хоҙай күреп тора, минең өсөн эшләгән эштәрең өсөн һиңә шатланып йәнемде бирергә риза булыр инем. Тик минең намыҫыма һәм христианлыҡ выжданыма һыймай торған нәмәне талап итмә. һин миңә изгелек итеүсе кеше. Нисек башлаған булһаң, шулай ослап ҡуй: меҫкен етем ҡыҙ менән мине, алла беҙгә ҡайҙа .юл күрһәткән булһа, шул яҡҡа ебәр... Ә 106
