— Ана тегенеһен дә алып сыҡтылар! — тигән тауыш ишетелде. Шул һүҙ ишетелеү менән, халыҡ тулҡыны икенсе урамға сайҡалды. «Ана тегенеһе!» тигәндәре Ғәлимә апай ине. Мин уны бик алыҫтан ғына күреп ҡалдым: ул йөҙөн шәле менән ҡаплаған, башын түбән эйгән көйөнсә бара ине. Ул миңә кисәгегә ҡарағанда ла бәләкәйләнеп ҡалған кеүек булып күренде...
Ғәлимә апайҙы халыҡ төркөмө уратып алды. Халыҡ араһынан: — Ана үҙе!
— Бөгөн оялған була бит әле. Оятһыҙ!..
— Ауылдың бәрәкәтен ҡасырып йөрөүселәр!..
— Ҡыҙ башы менән ни эшләп йөрөй!..
— Матур ҡыҙ шулай була!.. — тигән тауыштар сыҡты.
Мин был ауыр күренеште күреп, сыҙай алмай, үҙебеҙҙең өйгә ҡарай ҡайта башлағайным, минең арттан ике кеше бик шәпләп килеп мине уҙып киттеләр. Быларҙың үҙ-ара: «Фәхри ҡарт үҙе өйҙәлер бит?» тигән һүҙҙәрен, уларҙың Фәхри бабайҙы саҡырырға барыуҙарын аңланым һәм улар артынан Фәхри бабайҙарға барҙым.
Был кешеләр туп-тура Фәхри бабайҙарға барып инделәр ҙә, рәтләп һүҙ ҡушмай: — Әйҙә, Фәхри ағай, һине ахун хәҙрәт саҡырта. Унда һине көтөп торалар, — тине.
Фәхри бабай башта бер һүҙ ҙә әйтмәне, йөҙҙәре ағарып, ирендәре ҡалтырай башланы, һуңынан бик ауырлыҡ менән генә: — Унда минең ни кәрәгем бар? Минең уларҙа эшем юҡ, ул бөгөн дән һуң минең ҡыҙым түгел, теләһәләр нәмә эшләтһендәр, — тине.
Теге кешеләрҙең Фәхри бабайҙы алырға килеүен күргәс, Фәхри бабайҙың уларға Ғәлимә апай тураһында ауыр һүҙҙәр әйткәнен ишет кәс, Хәмиҙә әбей тағы ла иларға кереште.
Теге кешеләр, иң ҙур бер эште еренә еткерергә өҫтәренә алған, бик ҙур эш артынан йөрөгән бер рәүештә: — Унда беҙҙең эшебеҙ юҡ, әллә хәҙрәт һүҙенә, шәриғәт бойороғона үҙең дә ҡаршы киләһеңме? — тинеләр.
«Шәриғәт» һүҙен ишетеү менән, Фәхри бабай тағы яуапһыҙ ҡалды: әллә ниндәй ҡурҡыныс бер эш алдында ҡалған кеүек ҡалтыранды. Үҙенең ҡулында ихтыяры ҡалмаған бер кеше рәүешендә улай-былай һелкенде, ярҙам һораған кеүек, бер Хәмиҙә әбейгә, бер башҡаларға ҡараны. Был ваҡытта Хәмиҙә әбей бер һүҙ әйтмәй — илай ғына ине. Ул да, был бойороҡ алдында һис бер һелкенер урын юҡ икәнен белгән кеүек, шаҡ ҡатып ҡалды. Өй эсен тынлыҡ баҫты. Тик бер аҙҙан һуң теге кешеләрҙең береһе: — Фәхри ағай, тиҙерәк бул, ахун хәҙрәтте һәм халыҡты көттөрмә, һинән һорай торған һүҙҙәре барҙыр... Шәриғәт бойороғона ҡаршы тороп булмай бит... — тип, тиҙерәк алып китеү яғын ҡараны. Иптәше уның һүҙен ҡеүәтләп: 21
Ғәлимә апайҙы халыҡ төркөмө уратып алды. Халыҡ араһынан: — Ана үҙе!
— Бөгөн оялған була бит әле. Оятһыҙ!..
— Ауылдың бәрәкәтен ҡасырып йөрөүселәр!..
— Ҡыҙ башы менән ни эшләп йөрөй!..
— Матур ҡыҙ шулай була!.. — тигән тауыштар сыҡты.
Мин был ауыр күренеште күреп, сыҙай алмай, үҙебеҙҙең өйгә ҡарай ҡайта башлағайным, минең арттан ике кеше бик шәпләп килеп мине уҙып киттеләр. Быларҙың үҙ-ара: «Фәхри ҡарт үҙе өйҙәлер бит?» тигән һүҙҙәрен, уларҙың Фәхри бабайҙы саҡырырға барыуҙарын аңланым һәм улар артынан Фәхри бабайҙарға барҙым.
Был кешеләр туп-тура Фәхри бабайҙарға барып инделәр ҙә, рәтләп һүҙ ҡушмай: — Әйҙә, Фәхри ағай, һине ахун хәҙрәт саҡырта. Унда һине көтөп торалар, — тине.
Фәхри бабай башта бер һүҙ ҙә әйтмәне, йөҙҙәре ағарып, ирендәре ҡалтырай башланы, һуңынан бик ауырлыҡ менән генә: — Унда минең ни кәрәгем бар? Минең уларҙа эшем юҡ, ул бөгөн дән һуң минең ҡыҙым түгел, теләһәләр нәмә эшләтһендәр, — тине.
Теге кешеләрҙең Фәхри бабайҙы алырға килеүен күргәс, Фәхри бабайҙың уларға Ғәлимә апай тураһында ауыр һүҙҙәр әйткәнен ишет кәс, Хәмиҙә әбей тағы ла иларға кереште.
Теге кешеләр, иң ҙур бер эште еренә еткерергә өҫтәренә алған, бик ҙур эш артынан йөрөгән бер рәүештә: — Унда беҙҙең эшебеҙ юҡ, әллә хәҙрәт һүҙенә, шәриғәт бойороғона үҙең дә ҡаршы киләһеңме? — тинеләр.
«Шәриғәт» һүҙен ишетеү менән, Фәхри бабай тағы яуапһыҙ ҡалды: әллә ниндәй ҡурҡыныс бер эш алдында ҡалған кеүек ҡалтыранды. Үҙенең ҡулында ихтыяры ҡалмаған бер кеше рәүешендә улай-былай һелкенде, ярҙам һораған кеүек, бер Хәмиҙә әбейгә, бер башҡаларға ҡараны. Был ваҡытта Хәмиҙә әбей бер һүҙ әйтмәй — илай ғына ине. Ул да, был бойороҡ алдында һис бер һелкенер урын юҡ икәнен белгән кеүек, шаҡ ҡатып ҡалды. Өй эсен тынлыҡ баҫты. Тик бер аҙҙан һуң теге кешеләрҙең береһе: — Фәхри ағай, тиҙерәк бул, ахун хәҙрәтте һәм халыҡты көттөрмә, һинән һорай торған һүҙҙәре барҙыр... Шәриғәт бойороғона ҡаршы тороп булмай бит... — тип, тиҙерәк алып китеү яғын ҡараны. Иптәше уның һүҙен ҡеүәтләп: 21
