— Уныһын-быныһын ҡуй ығыҙ. Бына мин бар саҡта, ике арала булған һүҙегеҙҙе һөйләшеп бөтөрөп ҡуйығыҙ.
— Инде, әбей, беҙ икебеҙ бер-беребеҙгә буласаҡ кеше, бер-бере беҙҙе расходҡа батырырға тырышмабыҙ.
— Эйе, шулай. Туй уҙҙырырлыҡ расход булһа ярар, унан һуң...
— «Унан һуң» — тигән һүҙең ниндәй һүҙ?
— Күпме аҡса, күпме тауар алдығыҙ? — тип һораһалар ни әйтер беҙ?
— Эй, ҡыҙым, кем һораһын, һин ҡыҙ түгел бит инде. Хәҙергә аҡса- фәлән кәрәкмәй.
— Шулай булһа ла...
— Юҡ инде, әбей, хәл ҡәҙәре аҡса бирмәй булмаҫ. Ҡыҙ булмаһа ла ҡыҙҙан артыҡ әле ул беҙҙең Сәрбижиһан! Ете-Һигеҙ һум аҡса, ике күлдәк, тағы ваҡ-төйәк нәмәләр бирмәй булмаҫ. Кеше араһында, егетлекте күреп ҡалһындар.
— Мин шул әйткән һүҙҙәргә риза.
— Ай-Һай, һеҙ икегеҙ алдан килешеп ҡуйған кеүек икәнһегеҙ. «Ғашиҡ булдыҡ тигән» инегеҙ, уныһы ла дөрөҫмө әллә? — тине, шая рып.
— Хоҙай ҡушҡандыр инде, — тине Әхмәтғәли.
— Ярай, һәр нәмәгә тәүәккәллек кәрәк бит. Туй ҡасан булыр? — тине Сәрүи.
— Миңә, хет бөгөн булһын. Бер булғас тиҙ булған яҡшы, — тине йылмайып Әхмәтғәли.
— Шулай ҙа, балам, ғиддәт тигән нәмә бар шул.
— Әбей, муллаға аҡсаны күберәк бирһәң, уҡымаҫмы икән ни?
— Юҡ, балам, шәриғәт ҡушҡан эште аҡса өсөн боҙмаҫтар.
— Хәл юҡ, сабыр итербеҙ шул инде, — тине көрһөнөп Әхмәтғәли.
Биби ҡарсыҡ менән Әхмәтғәли хушлашып сығып китәләр. Бер- ике айҙан һуң, ауыл ғәҙәтенсә, туй яһанылар.
Туйҙан һуң, бер ун көн самаһы ваҡыт үткәс, Сәрүи менән Әхмәт ғәли һүҙгә килештеләр. Сәрүи бик ҡыҙып: — һин, хәйерсе! Урам буйынса йөрөгән эт аҙғынына барған мин дурак. Яҡшыраҡ ир табылмаҫ инеме ни? — тине.
— Етер, тимен, ҡара йөҙ, етер! Тик торғанда, эт урынына туҡмап ташлармын! — тине йоҙроғон күрһәтеп Әхмәтғәли.
— Килеп һуғып ҡара әле, нисек булыр икән?
— һуғыу түгел, аръяғына китермен.
— Әҙер өйгә килеп кергәс, һимереп киткән икәнһең, бик уҙып һөйләшмә!
162
— Инде, әбей, беҙ икебеҙ бер-беребеҙгә буласаҡ кеше, бер-бере беҙҙе расходҡа батырырға тырышмабыҙ.
— Эйе, шулай. Туй уҙҙырырлыҡ расход булһа ярар, унан һуң...
— «Унан һуң» — тигән һүҙең ниндәй һүҙ?
— Күпме аҡса, күпме тауар алдығыҙ? — тип һораһалар ни әйтер беҙ?
— Эй, ҡыҙым, кем һораһын, һин ҡыҙ түгел бит инде. Хәҙергә аҡса- фәлән кәрәкмәй.
— Шулай булһа ла...
— Юҡ инде, әбей, хәл ҡәҙәре аҡса бирмәй булмаҫ. Ҡыҙ булмаһа ла ҡыҙҙан артыҡ әле ул беҙҙең Сәрбижиһан! Ете-Һигеҙ һум аҡса, ике күлдәк, тағы ваҡ-төйәк нәмәләр бирмәй булмаҫ. Кеше араһында, егетлекте күреп ҡалһындар.
— Мин шул әйткән һүҙҙәргә риза.
— Ай-Һай, һеҙ икегеҙ алдан килешеп ҡуйған кеүек икәнһегеҙ. «Ғашиҡ булдыҡ тигән» инегеҙ, уныһы ла дөрөҫмө әллә? — тине, шая рып.
— Хоҙай ҡушҡандыр инде, — тине Әхмәтғәли.
— Ярай, һәр нәмәгә тәүәккәллек кәрәк бит. Туй ҡасан булыр? — тине Сәрүи.
— Миңә, хет бөгөн булһын. Бер булғас тиҙ булған яҡшы, — тине йылмайып Әхмәтғәли.
— Шулай ҙа, балам, ғиддәт тигән нәмә бар шул.
— Әбей, муллаға аҡсаны күберәк бирһәң, уҡымаҫмы икән ни?
— Юҡ, балам, шәриғәт ҡушҡан эште аҡса өсөн боҙмаҫтар.
— Хәл юҡ, сабыр итербеҙ шул инде, — тине көрһөнөп Әхмәтғәли.
Биби ҡарсыҡ менән Әхмәтғәли хушлашып сығып китәләр. Бер- ике айҙан һуң, ауыл ғәҙәтенсә, туй яһанылар.
Туйҙан һуң, бер ун көн самаһы ваҡыт үткәс, Сәрүи менән Әхмәт ғәли һүҙгә килештеләр. Сәрүи бик ҡыҙып: — һин, хәйерсе! Урам буйынса йөрөгән эт аҙғынына барған мин дурак. Яҡшыраҡ ир табылмаҫ инеме ни? — тине.
— Етер, тимен, ҡара йөҙ, етер! Тик торғанда, эт урынына туҡмап ташлармын! — тине йоҙроғон күрһәтеп Әхмәтғәли.
— Килеп һуғып ҡара әле, нисек булыр икән?
— һуғыу түгел, аръяғына китермен.
— Әҙер өйгә килеп кергәс, һимереп киткән икәнһең, бик уҙып һөйләшмә!
162
