Гостиницаға ҡайттым да, улымды күтәреп, тағы ла урамға сыҡтым — бүлмәлә ултырырға көсөм етмәне.
Беҙ уның менән шулай ярты сәғәт самаһы торҙоҡ. Шу ра ҡапыл ҡысҡырып ебәрҙе: — Атай! Зоя!
Мин уларға ҡаршы йүгерҙем. Зоя бөтөнләй ҡыҙарын ған, үҙе уңайһыҙланып һәм ҡурҡыңҡырап ҡарай. Ҡулын да ниндәйҙер ҡара төйөр.
Бер нәмә лә булманы, беҙ бит бынан биш кенә минут элек айырылышҡайныҡ, тигәндәй тауыш менән: — Бына, — тине ул. — Был һағыҙ. Тик ул бер ҙә тәм ле түгел.
Ул ысынлап та баҙарға барған, унда һағыҙ һатып ал ған һәм, гостиницаға ҡайтырға сыҡҡас, аҙашҡан, ә юл һораша белмәгән. Тоҫмаллап, бөтөнләй кире яҡҡа кит кән дә барған, саҡ-саҡ урманға барып етмәгән. Был ваҡыт уны ниндәйҙер бер ҡатын («үҙе дәү, башына яулыҡ бәй ләгән») күргән дә милицияға илтеп тапшырған. Зоя унда, ҡунаҡ кеүек, өҫтәл янына ултырып сәй эсә һәм етди төҫ менән: исемең нисек, ҡайҙан һәм кем менән килдең, ата йыңдың, әсәйеңдең, ҡустыңдың исеме нисек, тигән һорау ҙарға яуап бирә. Ул үҙенең ҡустыһы янына тиҙерәк ҡай тырға тейешлеге, сөнки ҡустыһының әле бәләкәс булыуы тураһында милицияға килеп ингәс тә аңлатып биргән.
— һуң нисек һин ҡустыңды яңғыҙын ҡалдырып кит тең? — тинем мин уға шелтә менән. — һин бит инде ҙур үҫкәнһең, һин өлкәнерәкһең, беҙ һиңә ышанғайныҡ...
Зоя атаһы эргәһендә тора һәм, яҡшыраҡ күрер өсөн башын күтәреберәк, бер миңә, бер атаһына ҡарай.
— Мин шунда уҡ ҡайтырмын, тигәйнем. Осиновый Гайҙағы кеүек, бөтәһен дә бер юлы табырмын, тип уйла ғайным. һи н миңә асыуланма, мин башҡаса улай эшлә мәм.
— Ярар, — тине Анатолий Петрович, йылмайыуын йә шереп. — Бер юлға кисерергә була, ләкин бынан һуң һо рауһыҙ бер ергә лә китәһе булма! Әсәйеңде нисек ҡур ҡытҡаныңды күрәһеңме?
СЕБЕРҘӘ Ш иткинола беҙҙең өйөбөҙ бейек яр башында тора, ә аҫта киң, шәп ағымлы йылға аға ине. Ҡ араһаң — башың әйләнә, һәм үҙең дә ҡайҙалыр йөҙәһең кеүек тойола. Ә эр гәлә, бер нисә генә аҙымда, урман. Ниндәй һоҡланғыс ур
Беҙ уның менән шулай ярты сәғәт самаһы торҙоҡ. Шу ра ҡапыл ҡысҡырып ебәрҙе: — Атай! Зоя!
Мин уларға ҡаршы йүгерҙем. Зоя бөтөнләй ҡыҙарын ған, үҙе уңайһыҙланып һәм ҡурҡыңҡырап ҡарай. Ҡулын да ниндәйҙер ҡара төйөр.
Бер нәмә лә булманы, беҙ бит бынан биш кенә минут элек айырылышҡайныҡ, тигәндәй тауыш менән: — Бына, — тине ул. — Был һағыҙ. Тик ул бер ҙә тәм ле түгел.
Ул ысынлап та баҙарға барған, унда һағыҙ һатып ал ған һәм, гостиницаға ҡайтырға сыҡҡас, аҙашҡан, ә юл һораша белмәгән. Тоҫмаллап, бөтөнләй кире яҡҡа кит кән дә барған, саҡ-саҡ урманға барып етмәгән. Был ваҡыт уны ниндәйҙер бер ҡатын («үҙе дәү, башына яулыҡ бәй ләгән») күргән дә милицияға илтеп тапшырған. Зоя унда, ҡунаҡ кеүек, өҫтәл янына ултырып сәй эсә һәм етди төҫ менән: исемең нисек, ҡайҙан һәм кем менән килдең, ата йыңдың, әсәйеңдең, ҡустыңдың исеме нисек, тигән һорау ҙарға яуап бирә. Ул үҙенең ҡустыһы янына тиҙерәк ҡай тырға тейешлеге, сөнки ҡустыһының әле бәләкәс булыуы тураһында милицияға килеп ингәс тә аңлатып биргән.
— һуң нисек һин ҡустыңды яңғыҙын ҡалдырып кит тең? — тинем мин уға шелтә менән. — һин бит инде ҙур үҫкәнһең, һин өлкәнерәкһең, беҙ һиңә ышанғайныҡ...
Зоя атаһы эргәһендә тора һәм, яҡшыраҡ күрер өсөн башын күтәреберәк, бер миңә, бер атаһына ҡарай.
— Мин шунда уҡ ҡайтырмын, тигәйнем. Осиновый Гайҙағы кеүек, бөтәһен дә бер юлы табырмын, тип уйла ғайным. һи н миңә асыуланма, мин башҡаса улай эшлә мәм.
— Ярар, — тине Анатолий Петрович, йылмайыуын йә шереп. — Бер юлға кисерергә була, ләкин бынан һуң һо рауһыҙ бер ергә лә китәһе булма! Әсәйеңде нисек ҡур ҡытҡаныңды күрәһеңме?
СЕБЕРҘӘ Ш иткинола беҙҙең өйөбөҙ бейек яр башында тора, ә аҫта киң, шәп ағымлы йылға аға ине. Ҡ араһаң — башың әйләнә, һәм үҙең дә ҡайҙалыр йөҙәһең кеүек тойола. Ә эр гәлә, бер нисә генә аҙымда, урман. Ниндәй һоҡланғыс ур
