ла өндәшмәй генә ҡулымды һыйпай. Ул киткән саҡтар ҙа мин үҙемде ташланған, ярҙамсыһыҙ итеп тоя инем. Ш ура ғаиләлә өлкән кешегә әйләнде.
Дәрестән һуң (мәктәптә уҡыуҙар башланғайны) ул шунда уҡ өйгә ҡайта ла, һауа тревогаһы булмаһа, уҡыр ға ултыра. Ләкин уҡығанда ла ул мине онотмай. Ул ҡай һы берҙә әкрен генә тауыш биреп ҡуя: — Әсәй!
— Әү, Шурик...
Ш унан һуң тағы ла уҡырға тотона. Ә ваҡыт-ваҡыт әй теп ҡуя: — һин йоҡламайһыңмы? Бына, әсәй, тыңла әле... нисек һәйбәт әйтелгән. — һәм ул үҙенә оҡшаған юлдарҙы миңә ҡысҡырып уҡый ине.
Бер ваҡыт, Крамскойҙың хаттарын уҡығанда, ул бы лай тине: — Ҡара әле, нисек дөрөҫ әйтелгән: «Художниктың иң ҡиммәтле сифаты — йөрәк», һәйбәт бит, ә? Мин шу лай аңлайым: күрә белеү менән генә сикләнмә — ул ғына аҙ, аңлай һәм тоя ла бел... Их, әсәй! — тине ул көслө та уыш менән. — һуғыш бөткәндән һуң нисек уҡыясағымды белһәң ине!..
— һин йоҡламайһыңмы? — тип һораны ул бер ва ҡыт. — Репродукторҙы тоташтырайыммы? Хәҙер унда музыка бара, буғай.
Мин эйәк ҡаҡтым, һәм ҡапыл Чайковскийҙың Бишен се симфонияһының вальс тауыштары бүлмәгә килеп тулды.
Ул көндәрҙә бөтә нәмә беҙҙең өсөн һынау булды, һәм был да беҙҙе һынау ине: Зоя Бишенсе симфонияны бик ныҡ ярата ине. Беҙ өндәшмәй генә тыңланыҡ, хатта ишет- тереберәк тын алырға ла ҡурҡтыҡ, музыка туҡталыр ҙа, тревога башланып, аҙағына тиклем тыңлай алмабыҙ, тип ҡурҡтыҡ...
Финал тауыштары тынғас, Ш ура тәрән ышаныс менән: — Бына күрерһең, Еңеү көнөндә Бишенсе симфония ның финалы уйналасаҡ, һин нисек уйлайһың? — тине.
...Көн артынан көндәр үтеп торҙо. Дошманды Мәскәү янынан алып ырғыттылар, ләкин ул әле ҡаты ҡаршылыҡ күрһәтә ине. Ул, Украинаның, Белоруссияның ҙур өлө шөн баҫып алып, Ленинградты блокада балдағы менән быуҙы, Волгаға ынтылды. Ул үҙ юлындагы бөтә нәмәне яндыра һәм ҡыра барҙы. Ул беҙҙең кешеләрҙе ғазапланы, атты, аҫты, быуҙы. Йыртҡыслыҡ, ҡанһыҙлыҡ тураһында- 210
Дәрестән һуң (мәктәптә уҡыуҙар башланғайны) ул шунда уҡ өйгә ҡайта ла, һауа тревогаһы булмаһа, уҡыр ға ултыра. Ләкин уҡығанда ла ул мине онотмай. Ул ҡай һы берҙә әкрен генә тауыш биреп ҡуя: — Әсәй!
— Әү, Шурик...
Ш унан һуң тағы ла уҡырға тотона. Ә ваҡыт-ваҡыт әй теп ҡуя: — һин йоҡламайһыңмы? Бына, әсәй, тыңла әле... нисек һәйбәт әйтелгән. — һәм ул үҙенә оҡшаған юлдарҙы миңә ҡысҡырып уҡый ине.
Бер ваҡыт, Крамскойҙың хаттарын уҡығанда, ул бы лай тине: — Ҡара әле, нисек дөрөҫ әйтелгән: «Художниктың иң ҡиммәтле сифаты — йөрәк», һәйбәт бит, ә? Мин шу лай аңлайым: күрә белеү менән генә сикләнмә — ул ғына аҙ, аңлай һәм тоя ла бел... Их, әсәй! — тине ул көслө та уыш менән. — һуғыш бөткәндән һуң нисек уҡыясағымды белһәң ине!..
— һин йоҡламайһыңмы? — тип һораны ул бер ва ҡыт. — Репродукторҙы тоташтырайыммы? Хәҙер унда музыка бара, буғай.
Мин эйәк ҡаҡтым, һәм ҡапыл Чайковскийҙың Бишен се симфонияһының вальс тауыштары бүлмәгә килеп тулды.
Ул көндәрҙә бөтә нәмә беҙҙең өсөн һынау булды, һәм был да беҙҙе һынау ине: Зоя Бишенсе симфонияны бик ныҡ ярата ине. Беҙ өндәшмәй генә тыңланыҡ, хатта ишет- тереберәк тын алырға ла ҡурҡтыҡ, музыка туҡталыр ҙа, тревога башланып, аҙағына тиклем тыңлай алмабыҙ, тип ҡурҡтыҡ...
Финал тауыштары тынғас, Ш ура тәрән ышаныс менән: — Бына күрерһең, Еңеү көнөндә Бишенсе симфония ның финалы уйналасаҡ, һин нисек уйлайһың? — тине.
...Көн артынан көндәр үтеп торҙо. Дошманды Мәскәү янынан алып ырғыттылар, ләкин ул әле ҡаты ҡаршылыҡ күрһәтә ине. Ул, Украинаның, Белоруссияның ҙур өлө шөн баҫып алып, Ленинградты блокада балдағы менән быуҙы, Волгаға ынтылды. Ул үҙ юлындагы бөтә нәмәне яндыра һәм ҡыра барҙы. Ул беҙҙең кешеләрҙе ғазапланы, атты, аҫты, быуҙы. Йыртҡыслыҡ, ҡанһыҙлыҡ тураһында- 210
