валға киттеләр, буғай. Мин, бер нәмә лә уйлап тормайын са, Зоя артынан атланым. Бер минуттан беҙ китапхана тупһаһында тора инек. Стеналарҙағы шүрлектәр бөтәһе лә буп-буш ҡалғандар: шул уҡ шартлау тулҡыны, яман ҙур яуыз ҡул кеүек, уларҙағы китаптарҙы һыпырып ал ған да иҙәнгә, өҫтәлдәр өҫтөнә нисек етте шулай таратып ташлаған. Бөтә ерҙә китаптар аунап ята: ошо буталсыҡ лыҡ араһынан Пушкиндың академик баҫмаһының һары тышы, Чехов әҫәрҙәренең зәңгәр тышы күҙгә салына. Мин Тургеневтың таушалған томына баҫа яҙҙым* Уны алырға эйелгәйнем, эзбиз саңы аҫтында ятҡан Шиллер томын күр ҙем. Ә асылып ятҡан ҙур китап битенән миңә Дон-Кихот- тың ғәжәпләнгән йөҙә ҡарай ине.
Иҙәндәге ошо буталсыҡлыҡ араһында оло ғына ҡатын илап ултыра ине.
Зоя, уға эйелеп, ағарынған ирендәре менән: — Мария Григорьевна тороғоҙ, иламағыҙ! — тине.
Был ҡатындың китапхана мөдире икәнен аңланым; ҡы ҙыҡлы яңы китап алып ҡайтҡан саҡтарында Зоя миңә уның тураһында йыш ҡына һөйләй ине. Был ҡатын ки тапты, белә һәм ярата ине, ул бит үҙенең бөтә ғүмерен ки тапҡа биргән. Ә хәҙер ул иҙәндә тапалып ятҡан, таушал ған, йыртылған китаптары — яратып һәм һаҡлыҡ менән ҡулына алырға өйрәнгән китаптары араһында ултыра.
Зоя Мария Григоръевнаға торорға булыша һәм ныҡыш малы рәүештә ҡабатлай: — Әйҙәгеҙ йыяйыҡ, әйҙәгеҙ бөтәһен дә тәртипкә кил терәйек.
Мин, тағы ла эйелеп, китаптарҙы йыя башланым.
— Әсәй, ҡара әле!— тип ҡапыл ҡысҡырып ебәрҙе Зоя.
Мин, ғәжәпләнеп, башымды күтәрҙем, илап арыған Ма рия Григорьевна ла беҙҙең янға килде. Зояның тауышы бик сәйер, тантаналы яңғыраны. Ул миңә Пушкиндың асылған томын һондо.
— Ҡарағыҙ! — тип Зоя шундай уҡ сәйер шатлыҡ, тан таналы тауыш менән тағы ла ҡабатланы.
Ул китап битендәге саңды тиҙ генә һыпырып ташла ны, һәм мип уҡып сыҡтым: Ты, солнце святое, горн!
Как эта лампада бледнеет Перед ясным восходом зари, Так ложная мудрость мерцает и тлеет Пред солнцем бессмертным ума.
Да здравствует солнце, да скроется тьма!
172
Иҙәндәге ошо буталсыҡлыҡ араһында оло ғына ҡатын илап ултыра ине.
Зоя, уға эйелеп, ағарынған ирендәре менән: — Мария Григорьевна тороғоҙ, иламағыҙ! — тине.
Был ҡатындың китапхана мөдире икәнен аңланым; ҡы ҙыҡлы яңы китап алып ҡайтҡан саҡтарында Зоя миңә уның тураһында йыш ҡына һөйләй ине. Был ҡатын ки тапты, белә һәм ярата ине, ул бит үҙенең бөтә ғүмерен ки тапҡа биргән. Ә хәҙер ул иҙәндә тапалып ятҡан, таушал ған, йыртылған китаптары — яратып һәм һаҡлыҡ менән ҡулына алырға өйрәнгән китаптары араһында ултыра.
Зоя Мария Григоръевнаға торорға булыша һәм ныҡыш малы рәүештә ҡабатлай: — Әйҙәгеҙ йыяйыҡ, әйҙәгеҙ бөтәһен дә тәртипкә кил терәйек.
Мин, тағы ла эйелеп, китаптарҙы йыя башланым.
— Әсәй, ҡара әле!— тип ҡапыл ҡысҡырып ебәрҙе Зоя.
Мин, ғәжәпләнеп, башымды күтәрҙем, илап арыған Ма рия Григорьевна ла беҙҙең янға килде. Зояның тауышы бик сәйер, тантаналы яңғыраны. Ул миңә Пушкиндың асылған томын һондо.
— Ҡарағыҙ! — тип Зоя шундай уҡ сәйер шатлыҡ, тан таналы тауыш менән тағы ла ҡабатланы.
Ул китап битендәге саңды тиҙ генә һыпырып ташла ны, һәм мип уҡып сыҡтым: Ты, солнце святое, горн!
Как эта лампада бледнеет Перед ясным восходом зари, Так ложная мудрость мерцает и тлеет Пред солнцем бессмертным ума.
Да здравствует солнце, да скроется тьма!
172
