Булмай мийәй...— ^ине Н адя.— Аңлама йым, башыма ла инмәй: элек мин бында нисек йәшәй алғанмын! Кейәүҙе күрә алмайым, үҙем де күрә алмайым, бөтә был эшлекһеҙ, мәғәнәһеҙ тормошто күрә алмайым.
— Йә, йә... — тине Саша, әле эштең ниҙә икәнен аңламайынса.— Ярайһы... Яҡшы.
— Был тормош туйҙырҙы,— тип һөйләй бир ҙе Н адя,— мин бында бер көн дә түҙә алмайым. Иртәгә үк китәм бынан. Мине үҙегеҙ менән алы ғыҙ, алла хаҡы өсөн!
Саша уға бер аҙ ғәжәпләнеп ҡарап торҙо: ниһайәт, ул аңланы һәм бала һымаҡ шатланды. Ул ҡулдарын йәйеп ебәрҙе, шатлыҡтан бейегән шикелле, туфлиҙарын тыпырлата башланы.
— Иҫ киткес шәп! — тине ул, ҡулдарын ыш ҡып.— Йә хоҙай, ни тиклем яҡшы был!
Н адя иһә ҙур, ғашиҡ күҙҙәрен тултырып, керпек тә ҡаҡмайынса, сихырланған кеше һымаҡ ҡарап тора һәм Сашаның хәҙер үк уға үҙенең мөһимлеге яғынан ниндәйҙер етди, сикһеҙ ҙур һүҙ әйтеүен көтә; ләкин Саша бер ни ҙә әйтмә не, әммә Надяға уның алдында ниндәйҙер яңы, киң юл асыла һымаҡ тойолдо; ул, барыһына ла, хатта үлемгә лә әҙер булып, әллә ниҙәр көтөп, Сашаға ҡарап тора ине.
— Мин иртәгә китәм,— тине Саша, бер аҙ уйлағас,— һеҙ мине вокзалға оҙатырға барыр һығыҙ... һеҙҙең багажды мин сумаҙаныма һа лырмын, һеҙгә билет алырмын; ә инде өсөнсө звонок биргәндә, һеҙ вагонға инерһегеҙ, — беҙ китербеҙ ҙә барырбыҙ. Мине Мәскәүгә тиклем оҙатырһығыҙ ҙа Петербургка үҙегеҙ генә китер һегеҙ. Паспортығыҙ бармы һуң?
— Бар.
— Ант итәм: үкенмәҫһегеҙ,— тине Саша, 230
— Йә, йә... — тине Саша, әле эштең ниҙә икәнен аңламайынса.— Ярайһы... Яҡшы.
— Был тормош туйҙырҙы,— тип һөйләй бир ҙе Н адя,— мин бында бер көн дә түҙә алмайым. Иртәгә үк китәм бынан. Мине үҙегеҙ менән алы ғыҙ, алла хаҡы өсөн!
Саша уға бер аҙ ғәжәпләнеп ҡарап торҙо: ниһайәт, ул аңланы һәм бала һымаҡ шатланды. Ул ҡулдарын йәйеп ебәрҙе, шатлыҡтан бейегән шикелле, туфлиҙарын тыпырлата башланы.
— Иҫ киткес шәп! — тине ул, ҡулдарын ыш ҡып.— Йә хоҙай, ни тиклем яҡшы был!
Н адя иһә ҙур, ғашиҡ күҙҙәрен тултырып, керпек тә ҡаҡмайынса, сихырланған кеше һымаҡ ҡарап тора һәм Сашаның хәҙер үк уға үҙенең мөһимлеге яғынан ниндәйҙер етди, сикһеҙ ҙур һүҙ әйтеүен көтә; ләкин Саша бер ни ҙә әйтмә не, әммә Надяға уның алдында ниндәйҙер яңы, киң юл асыла һымаҡ тойолдо; ул, барыһына ла, хатта үлемгә лә әҙер булып, әллә ниҙәр көтөп, Сашаға ҡарап тора ине.
— Мин иртәгә китәм,— тине Саша, бер аҙ уйлағас,— һеҙ мине вокзалға оҙатырға барыр һығыҙ... һеҙҙең багажды мин сумаҙаныма һа лырмын, һеҙгә билет алырмын; ә инде өсөнсө звонок биргәндә, һеҙ вагонға инерһегеҙ, — беҙ китербеҙ ҙә барырбыҙ. Мине Мәскәүгә тиклем оҙатырһығыҙ ҙа Петербургка үҙегеҙ генә китер һегеҙ. Паспортығыҙ бармы һуң?
— Бар.
— Ант итәм: үкенмәҫһегеҙ,— тине Саша, 230
