Антон Чехов - Кәләш. Тәрж. Агиш Ғирфанов. - Өфө, 1987. - 264 бит. Страница 137.

маҡ ҡырынған Шебалдин килеп баҫты ла ҡото осоп: «һеҙ хатта Лессингты уҡымағанһығыҙ! — тине. — һ еҙ нисек артта ҡалғанһығыҙ! Ярабби, һеҙ нисек түбәнгә төшкәнһегеҙ!» Маня тағы һыу эсә башланы. Никитин уның муйынына, тулы иңбаштарына, күкрәгенә ҡара­ ны һәм ҡасандыр сиркәүҙә бригада генералы әйткән «роза сәскәһе» һүҙен иҫенә төшөрҙө.

— Роза сәскәһе, — тип мығырлап көлөп ҡуй­ ҙы ул.

Никитинға яуап итеп, карауат аҫтынан йо­ ҡомһораған Мушка ырылданы: «Ррр... нга-нга-нга...» Уның күңелендә һалҡын сүкеш шикелле ауыр асыу ҡуҙғалды, уның Маняға берәй тупаҫ һүҙ әйткеһе, хатта һикереп тороп уға һуғып ебәр­ геһе килде. Уның йөрәге тибә башланы...

— Тимәк, әгәр мин һеҙҙең өйгә йөрөгәнмен икән, мин мотлаҡ һиңә өйләнергә тейеш булған­ мын? — тип һораны ул, саҡ үҙен тыйып.

— Әлбиттә, һин үҙең дә быны бик яҡшы аңлайһың.

— Шәп.

Бер аҙҙан тағы ҡабатланы: — Шәп икән.

Никитин артығын ыскындырмаҫ өсөн, йө­ рәген тынысландырырға теләп, үҙенең кабине­ тына инде, мендәр һалмайынса диванға ятты, унан иҙәнгә, келәмгә ятып ҡараны.

«Ниндәй сафсата! — тип үҙен тыныслан­ дырҙы. — һин — педагог, иң маҡтаулы әштә эшләйһең... һиңә тағы ниндәй дощья кәрәк? Был ниндәй юҡ уй!» Ләкин шунда уҡ ул үҙенә былай тине: һин бер ниндәй ҙә педагог түгел, бәлки грек теле 137
Закрыть