әйтәйем? Ҡарәле... тегендә кит! Тегендәрәк кит! Ишетәһеңме?
Мисс Тфайс Грябовҡа нәфрәт менән ҡарап алды ла танауынан ниндәйҙер тауыш сығарып ҡуйҙы.
— Нимә? Аңламайһыңмы ни? Бынан кит, тиҙәр һиңә! Миңә сисенергә кәрәк, шайтан ҡур сағы! Тегендәрәк кит! Тегендә!
Грябов мистың еңен тартып ҡуйҙы, ҡыуаҡ тарға табан ишара яһаны, сүгәләп күрһәтте: ҡы уаҡтар артына бар ҙа, йәнәһе, йәшенеп тор... Ҡатын, ҡаштарын уҫал уйнатып, инглизса йәһәт кенә оҙон һөйләм тәтелдәп алды. Помещиктар пырхылдап көлөп ебәрҙе.
— Ғүмеремдә тәүләп тауышын ишетәм... Әй терлек түгел, тауыш тиһәң тауыш! Аңламай! Йә инде, ни эшләйем хәҙер мин уның менән?
— Төкөр! Киттек төшөрөргә!
— Ярамай, хәҙер ҡаба башларға тейеш... Кис етте бит... Йә, нишләргә инде бының менән? Бына әкәмәт! Алдында сисенергә тура килә ин де...
Грябов сюртугы менән жилетын сисеп таш ланы ла, итеген һалыр өсөн, ҡомға ултырҙы.
— Ҡарәле, Иван Кузьмич, — тине Отцов, усына пырхылдап. — Был бит, туғанҡай, кеше нән көлөү, кешене мәсхәрәләү.
— Аңламағас, мин ни эшләйем? һабаҡ бул һын сит ил кешеләренә!
Грябов итеген, салбарын, эске күлдәге менән ыштанын һалып ташланы ла инәнән тыума ҡал ды. Отцов эсен тотоп көлә башланы. Үҙе көлөү ҙән һәм оялыуҙан ҡып-ҡыҙыл булды. Ҡатын ҡаштарын уйнатты, күҙҙәрен сылт-сылт йомғо ланы... Уның һары йөҙөнән эре, тәкәббер йыл майыу йүгереп үтте...
13
Мисс Тфайс Грябовҡа нәфрәт менән ҡарап алды ла танауынан ниндәйҙер тауыш сығарып ҡуйҙы.
— Нимә? Аңламайһыңмы ни? Бынан кит, тиҙәр һиңә! Миңә сисенергә кәрәк, шайтан ҡур сағы! Тегендәрәк кит! Тегендә!
Грябов мистың еңен тартып ҡуйҙы, ҡыуаҡ тарға табан ишара яһаны, сүгәләп күрһәтте: ҡы уаҡтар артына бар ҙа, йәнәһе, йәшенеп тор... Ҡатын, ҡаштарын уҫал уйнатып, инглизса йәһәт кенә оҙон һөйләм тәтелдәп алды. Помещиктар пырхылдап көлөп ебәрҙе.
— Ғүмеремдә тәүләп тауышын ишетәм... Әй терлек түгел, тауыш тиһәң тауыш! Аңламай! Йә инде, ни эшләйем хәҙер мин уның менән?
— Төкөр! Киттек төшөрөргә!
— Ярамай, хәҙер ҡаба башларға тейеш... Кис етте бит... Йә, нишләргә инде бының менән? Бына әкәмәт! Алдында сисенергә тура килә ин де...
Грябов сюртугы менән жилетын сисеп таш ланы ла, итеген һалыр өсөн, ҡомға ултырҙы.
— Ҡарәле, Иван Кузьмич, — тине Отцов, усына пырхылдап. — Был бит, туғанҡай, кеше нән көлөү, кешене мәсхәрәләү.
— Аңламағас, мин ни эшләйем? һабаҡ бул һын сит ил кешеләренә!
Грябов итеген, салбарын, эске күлдәге менән ыштанын һалып ташланы ла инәнән тыума ҡал ды. Отцов эсен тотоп көлә башланы. Үҙе көлөү ҙән һәм оялыуҙан ҡып-ҡыҙыл булды. Ҡатын ҡаштарын уйнатты, күҙҙәрен сылт-сылт йомғо ланы... Уның һары йөҙөнән эре, тәкәббер йыл майыу йүгереп үтте...
13
