— Мин өйлэнэм!
Никитин иптәшенең эргәһенә ултырҙы, үҙе нә үҙе ғәжәпләнгән һымаҡ, уға ғәжәпләнеп ҡа рап: — Әйләнәм б и т!— тине. — Маша Шелесто- ваға! Бөгөн тәҡдим яһаным.
— Ниңә? Ул яҡшы ҡыҙ буғай. Ләкин бик йәш.
— Эйе, йәш! — тип көрһөндө Никитин, хәс рәтләнеп иңбашын йыйырып ҡуйҙы. — Бик, бик йәш!
— Ул миндә гимназияла уҡыны. Мин уны беләм. Географиянан яҡшы ғына уҡыны, ә та рихтан насар булды. Класта ла иғтибарһыҙ була торғайны.
Никитинға ни өсөндөр ҡапыл ғына иптәше йәл булып китте, уға күңел йыуатырлыҡ нин дәйҙер яғымлы һүҙ әйткеһе килде.
— Ҡәҙерлем, ни өсөн һеҙ өйләнмәйһегеҙ? — тип һораны ул. — Ипполит Ипполитыч, ниңә, әйтәйек, һеҙгә Варяға өйләнмәҫкә? Ул иҫ киткес шәп, ғәжәп ҡыҙ! Дөрөҫ, бәхәсләшергә ярата, лә кин йөрәге... йөрәге ниндәй уның! Ул әле генә һеҙҙе һорашты. Әйләнегеҙ, ҡәҙерлем! Ә?
Варяның был йәмшек танаулы күңелһеҙ ке шегә бармаясағын яҡшы белһә лә, ул Ипполит Ипполитычты уға өйләнергә димләне. Ә ниңә?
— Өйләнеү — етди аҙым, — тине Ипполит Ипполитыч, бер аҙ уйлап торғас. — Барыһын да уйларға, үлсәргә кәрәк, ә былай ғына ярамай. Уйлап эш итеү бер ҡасан да ҡамасауламай, би герәк тә өйләнгәндә, кеше буйҙаҡ йәшәүҙән туҡ тап, яңы тормош башлағанда.
һәм ул бөтә кешегә лә күптән билдәле нәмә ләр тураһында һөйләй башланы. Никитин уны тыңлап торманы, һаубуллашты ла үҙ бүлмәһенә 126
Никитин иптәшенең эргәһенә ултырҙы, үҙе нә үҙе ғәжәпләнгән һымаҡ, уға ғәжәпләнеп ҡа рап: — Әйләнәм б и т!— тине. — Маша Шелесто- ваға! Бөгөн тәҡдим яһаным.
— Ниңә? Ул яҡшы ҡыҙ буғай. Ләкин бик йәш.
— Эйе, йәш! — тип көрһөндө Никитин, хәс рәтләнеп иңбашын йыйырып ҡуйҙы. — Бик, бик йәш!
— Ул миндә гимназияла уҡыны. Мин уны беләм. Географиянан яҡшы ғына уҡыны, ә та рихтан насар булды. Класта ла иғтибарһыҙ була торғайны.
Никитинға ни өсөндөр ҡапыл ғына иптәше йәл булып китте, уға күңел йыуатырлыҡ нин дәйҙер яғымлы һүҙ әйткеһе килде.
— Ҡәҙерлем, ни өсөн һеҙ өйләнмәйһегеҙ? — тип һораны ул. — Ипполит Ипполитыч, ниңә, әйтәйек, һеҙгә Варяға өйләнмәҫкә? Ул иҫ киткес шәп, ғәжәп ҡыҙ! Дөрөҫ, бәхәсләшергә ярата, лә кин йөрәге... йөрәге ниндәй уның! Ул әле генә һеҙҙе һорашты. Әйләнегеҙ, ҡәҙерлем! Ә?
Варяның был йәмшек танаулы күңелһеҙ ке шегә бармаясағын яҡшы белһә лә, ул Ипполит Ипполитычты уға өйләнергә димләне. Ә ниңә?
— Өйләнеү — етди аҙым, — тине Ипполит Ипполитыч, бер аҙ уйлап торғас. — Барыһын да уйларға, үлсәргә кәрәк, ә былай ғына ярамай. Уйлап эш итеү бер ҡасан да ҡамасауламай, би герәк тә өйләнгәндә, кеше буйҙаҡ йәшәүҙән туҡ тап, яңы тормош башлағанда.
һәм ул бөтә кешегә лә күптән билдәле нәмә ләр тураһында һөйләй башланы. Никитин уны тыңлап торманы, һаубуллашты ла үҙ бүлмәһенә 126
